Menu

sport

Succes heeft vele vaders

, , , , ,

Ik werd vandaag getriggerd door een tweet van de nieuwe bondscoach van de Red Lions, de nationale heren hockeyploeg van België :

Het spreekwoord zegt immers “Succes heeft vele vaders” en zoals dat meestal gaat met die zegswijzen zit er veel waarheid in. Complimenten aan deze coach voor het (h)erkennen dat hij “slechts” voort aan het bouwen is op de weg die werd ingeslagen door diverse voorgangers en dat hij dus niet de enig zaligmakende factor is in het succes van deze sportploeg. Ik was en ben een bevoorrecht volger van het succes van het Belgische hockey en het leek me gepast eens een aantal mensen te benoemen die anders in de schaduw bleven van de meer opvallende “vaders” van dit succesverhaal. Opgelet er zijn meerdere facetten aan het succesverhaal van het Belgische hockey.  Er is de groei van de sport in het algemeen die met name te danken is aan de beslissing zo’n 12 à 13 jaar geleden om eindelijk het meisjeshockey af te scheiden van het jongenshockey bij de jeugd. Er is de professionalisering van het bestuur bij de bond (proficiat Jean-Christophe Capelle voor het geleverde werk hier) als logisch gevolg van de professionalisering bij de clubs met als grootste voordeel dat het “arrangeren” ten voordele van sommige clubs of individuen steeds moeilijker wordt. Er is de vooruitgang qua resultaten in het tophockey bij zowel clubs als nationale ploegen.

Chris Vercammen, de man die de bal aan het rollen bracht

Ik wil even focussen op het succes en de vooruitgang van het tophockey omdat dit nu eenmaal het meest in het oog springt en ook kan functioneren als motor van de vooruitgang in die andere elementen. Zonder de inspanningen voordien te willen denigreren start voor mij de kentering bij een koppige vader uit de misschien enigszins onverwachte omgeving van Temse – jawel… ten westen van de klassieke as Brussel-Antwerpen. Hij vindt niet alleen dat het beter kan, hij meent niet alleen te weten hoe het beter kan… maar hij stroopt ook nog eens de mouwen op om eraan te beginnen. Chris Vercammen is de man waarbij het wat mij betreft start. Hij ziet dat er mogelijkheden zijn om het jonge talent beter te omkaderen en op te leiden dan tot dan toe gebruikelijk was. Hij spreekt wat mensen aan en de bond geeft hem, wellicht denkende dat dat de snelste manier was om die lastige man te laten zwijgen, de kans om een zeer jong groepje van talenten samen te stellen om hen voor te bereiden op tophockey.

elite88-2003
De Elite ’88 ploeg in 2003 met Chris Vercammen rechts

Zo ontstond de “Elite ’88” , een groep van destijds 11 jarige jongens (geboren in 1988)  uit het hele land, van grote en kleine clubs, die door hem geselecteerd werden tijdens diverse selectietrainingen om vanaf dan iedere schoolvakantie met elkaar op stage, op kamp te gaan en te werken aan de discipline die nodig is voor topsport.De bond faciliteert het minimale, de ouders betalen zelf voor de rest en zien samen hoe deze koppige man niet alleen een zeer getalenteerd groepje enthousiaste jongens bij elkaar krijgt die met ieder kamp vooruitgaan. Maar hij slaagt er in om zelfs topspelers en toptrainers (denk bijvoorbeeld aan Maurits Hendriks, ex coach van het gouden Oranje in Sydney en de man achter de opkomst van Spanje destijds) gast trainingen te laten geven aan deze jonge talenten. Zijn enthousiasme, discipline en oog voor de basistechnieken werken aanstekelijk en de groep zou de kern vormen van het team (Boys Under 16) dat in het Engelse Millfield als eerste teamsport ooit een gouden medaille zou halen op een EK voor België.

Het mirakel van Manchester

Enkele maanden later zou een nieuwe voorzitter de teugels van de bond in handen nemen. Deze ex topspeler, Marc Coudron, had zelf nog maar vlak daarvoor de teleurstelling ervaren op het veld van het net niet kwalificeren voor de Olympische Spelen (Athene) en herkende de aanpak van die Boys U16, nodig om de volgende stap te zetten. Ook bij de nationale herenploeg was er een nieuw type coach gestart die meer professionalisme eiste van zijn spelers, die hard wilde werken om beter te worden en oog had voor nieuwe technologie om continu te verbeteren. De Zuid-Afrikaanse coach Giles Bonnet, met onder andere de steun van een vernieuwende aanpak op het fysieke vlak van Mika Van Cutsem,  zette met een getalenteerde generatie de eerste stappen richting het tophockey op internationaal niveau. Na enkele mooie resultaten en een bemoedigende groeicurve werd het pijnlijk duidelijk op het eerste groot toernooi sinds heel lang in eigen land dat we dreigden te stagneren. De tegenvaller van de Champions Challenge in Boom werd door Coudron & co aangegrepen om het roer om te gooien. De jonge talentvolle Australische coach Adam Commens,  vlak daarvoor kampioen geworden als speler op het veld met zijn R. Antwerp H.C., kreeg de kans om met een zeer jonge ploeg de groeicurve weer een knik naar boven te geven. Op slechts enkele weken tijd werd met behulp van nog een nieuwe discipline, mental coach Alain Goudsmet, de ploeg klaar gestoomd voor het Europees Kampioenschap in Manchester. En als alle puzzelstukjes samenvallen geschieden soms mirakels… In Manchester verslaan de Red Lions de wereldkampioen Duitsland en pakken voor het eerst in 32 jaar een ticket voor deelname aan de Olympische Spelen, het summum in topsport. Commens, maar ook Goudsmet (zie video) bracht een nieuwe energie, een frisse wind die nodig was om de volgende stap te nemen.

Consolideren en doorgroeien

Ook de volgende coach die enkele jaren later de teugels zou overnemen kwam op het juiste moment. Colin Batch was weer een heel ander type, kalm en zeer ervaren zette de groep, waar spelers niet meer stoppen als de combinatie studie/topsport het wat zwaarder maakt, onder hem weer wat extra stappen qua discipline en leven voor de sport met opnieuw een kwalificatie en een mooie 5e plek op de Spelen van London. Na het vertrek van Batch weet het sportieve brein bij de bond, Bert Wentink, opnieuw de juiste opvolger te strikken voor de Red Lions. Marc Lammers is een vernieuwende topcoach die weet wat nodig is om een winning streak door te zetten om de stap naar het podium te maken.

Wellicht snappen de meeste volgers van het Belgische tophockey wel wat de rol was van mensen als Coudron, Commens, Batch, Lammers… Goudsmet is ook goed in zijn eigen promo (getuige de video hierboven). Maar bij deze wil ik toch even de spotlight richten op mensen als Bert Wentink, voor zijn bijdrage aan het maken van juiste keuzes bij de heren, een Mika Van Cutsem voor zijn vernieuwende aanpak om de spelers fysiek op punt te stellen en blessures te vermijden maar bovenal op een man als Chris Vercammen die de bal aan het rollen heeft gebracht !

Infrastructuur is een conditio sine qua non

Pas op, we hebben nog een lange weg af te leggen op de diverse terreinen… zowel de clubs, als de bond… zowel voor het recreatieve als voor het tophockey. En als ik 1 les geleerd heb in de ongeveer 20 jaar dat ik een en ander actief doe en volg op mijn eigen club en erbuiten, is het wel dat niets vooruit kan als er niet eerst geïnvesteerd wordt in infrastructuur. Twee uitdagingen steken er wat mij betreft dan ook bovenuit voor de nabije toekomst voor alle stakeholders:

  1. Als eerste en ook het gemakkelijkste in te vullen is dat het uitbouwen van een sterk netwerk van professionele bekwame opleiders, trainers, coaches en verantwoordelijken voor jeugdscholen. De tijd van de goedwillende vrijwilliger is zeker nog niet voorbij, integendeel dat blijft een drijvende kracht in onze sport en clubcultuur. Maar deze vrijwilligers moeten ook erkennen waar ze wel in kunnen bijdragen en wat ze beter overlaten aan anderen…
  2. Als tweede en dat wordt heel wat moeilijker in dit complexe landje heb ik het over de infrastructuur. Clubs met veel traditie zullen toch zichzelf in vraag moeten durven stellen en misschien wel verhuizen uit die wijken waar uitbreiding niet mogelijk is. De bond moet manieren verzinnen om nieuwe initiatieven en clubs te ondersteunen om de groei voort te zetten. Maar bovenal, de overheid moet inzien dat zij veel zwaarder dan in het verleden zullen moeten investeren in de infrastructuur voor sportclubs als hockey! Een gezonde buitensport waar de hele familie terecht kan: vaders & moeders, zonen & dochters….

Kill the own goal rule ! Please !

, , , ,

If #hockey was easy they’d call it football

Osaka, the newest brand shaking things up in the hockey market, wrote it on it’s new T-shirt line  “If #hockey was easy, they’d call it football” . A bold statement some might say. But most likely you’ll support it if you have experienced hockey… However the latest change in rules, the so called “own goal” rule undermines this IMHO…

I think all of us in the hockey family would agree the recent rule changes have made our sport more exciting, both for players and supporters. It is one of the distinct advantages our sport can be proud of. The ability to reinvent ourselves step by step, little by little. Keeping up with the fast-paced world. A feature so cruelly lacking in the world’s most popular sport football… Some of these rule changes that had a major impact on our sport were:

  • The cancellation of the off-side rule, allowing teams a choice between playing more compact or spread out and a greater variety in tactics.
  • The introduction of substitutions without limitations to add even more energy to the game.
  • The self pass allowing for even more speed and less interruptions.

However not all rule changes were equally well received. The reception of the high ball, although not that complicated, is not being judged consistently by referees already in trouble of following a high speed game. And therefore is not only frustrating for the players but  hard to follow even for the experienced hockey supporters. But by far the most disputed rule change is the one from the “own goal rule”. It has always been a crucial part of our game that a touch within the “circle” by an attacker is mandatory to count the goal.  The new so-called “own goal” rule changed that fact to the ball needing to be touched in the circle, it doesn’t matter anymore if this is an attacker or a defender. A small change maybe but it makes a big difference on the pitch.

A reason often stated in favor of the new rule, allowing for own goals, is that it would make it easier for spectators not used to the sport to understand the game.

The major reason against would be it making the sport more dangerous again. Another and somewhat disputed rule change from some years ago intended to prevent free hits near the circle to be hit very hard directly into the circle towards a group of players hoping for a touch. They even created new markings on our pitch for this (the dotted line 5 meter from each circle) so free hits would not be drilled in anymore. Main reason for this was making it less dangerous. The own goal rule has exactly the opposite effect. From almost every game situation it is an invitation to fierce hits into the circle, preferably aimed at a group of players and as hard as you can hoping for a bad control from whomever, deflecting the ball into the net at lightning speed. No one will dispute it creates dangerous situations…

I understand the need to make our sport more “media-friendly” and am not opposed to sometimes trying out something new, even if it’s seem to change the essence of our sport at first glance. However… once it is clear it is not a good rule it should be back to normal as soon as possible. I have not met a top coach who agrees this own goal rule is a good one and as for the players themselves? Well nothing illustrates it better than this one tweet from a recognized top player (5 times best player of the world) :

Not all changes work out for the best. If people from outside of hockey don’t understand the simple rule that a ball has to be touched by an attacker in the circle to score a goal… well frankly that’s their problem. I have never understood the game of cricket and still it’s thriving in the world. Golf is a game full of quaint little rules but still one of he fastest growing sports all over the world. If you’re interested in our fast paced game, well make the effort and learn some of the basics to enjoy the game.

Back to normal : “Kill the own goal rule! Please!”

We don’t need a global club competition, we need global development for hockey!

, , , , ,

ilovehockey
… and we need to ensure it’s Olympic future!

Are our sport officials doing what it takes to preserve our sport on the highest podium of all, The Olympics? Or is their focus too much on other matters? Probably also important to our sport, but I don’t think anyone will argue the fact that further developing our sport on a global scale to keep its place in the Olympic family should be on top of their priority list…

More or less a month ago I felt the urge to put some of my random thoughts in writing about the future of my sport, field hockey. The first article was “The future of hockey” and I followed it up by an open letter to the FIH & EHF. As all bloggers and wannabe writers I of course have the need to be read and heard… and applauded ;) Hey, I’m human… However I was not as naive to think I would get an actual answer from the federation presidents I addressed with my open letter. I got some fans, some (international) players, some coaches, some club presidents and actually also some presidents of national federations to acknowledge the ideas in these articles. But you’ve guessed it… no answer from the people I actually wrote it to… no suprise there.

EHL_logo
EHL brought further innovation to our sport

Last weekend the hockey community enjoyed once more the EHL, freezing their ass of in Amsterdam or warm & cosy behind the computer or TV at home or… even on the move the nice new EHL app gave us the possibility to enjoy the live streaming images from the Wagener Stadium. The people from Pro Sport and the EHF helped change the hockey sport for the better when they introduced their EHL 5 years ago. I was fortunate to be the organizer of the very first EHL at my club Antwerp (together with the dutch club HGC) and immediately became a big fan of their innovations. As you would expect not all of the aspirations for the EHL from those early days came true, the economic crisis struck hard when it was to time to harvest the potential sponsors to help fulfill the dreams they had at the start. But you’ve got to admire and respect those people at Pro Sport and especially the ABN Amro for sticking with it and continue to build the brand of the EHL and hockey. They might not have scored the biggest crowds for all matches, nor the other sponsors (yet) to help build the sport. But they’ve brought us a new standard of TV images promoting our sport and several innovations in the rules of the game that truly have added value to our sport and you have to applaud that…

The HIL is a motor for development in India
The HIL is a motor for development in India

Another recent and very welcome additional event for our hockey sport has been the recent HIL (Hockey India League) which has brought his own innovations to the sport and has immensely been appreciated by the international top players, the Indian sponsors, media and public. However I do not see any benefit in wanting to integrate both these wonderful initiatives as read in the press recently. The HIL is different from the EHL and that should not change because India is different from Europe and it has the potential to help revive Indian (and Asian) hockey to new standards and help them regain their position among the top in the world.

Olympic_Rings
How to survive in the Olympics?

Which of course would also be beneficial for our sport on a global scale… Important to help keep our sport on the agenda for the Olympics. Because we must not neglect the warning that has been given recently by the IOC about the Olympic status of our sport. We might have been a big hit as a sport at the London Olympics last year, but this was not the case in Beijing or Athens and most likely hockey will not draw the biggest crowds to the Rio stadiums either.
To keep our Olympic status the international federation (FIH) has to focus on two issues that are hurting us at the moment :

  1. We need hockey representation within the IOC, which has been lost when Mr Negre took over the FIH presidency from IOC member Mrs Van Breda Vriesman.
  2. We need to focus on (re)developping our sport on a top and (!) grassroot level in important countries such as France, Spain, Brazil, USA, India, Pakistan, Japan, China, etcetera…

In the developped countries (in hockey terms) the focus should be on broadening the basis of our sport, with good infrastructure, better youth academies and a strong focus on further developping both recreational and top hockey. It is not a necessity to become a competitor for a sport such as football, but we do need to grow in numbers as a family friendly sport where respect is not just a catchphrase in marketing but seen and lived on and alongside the hockeypitches all over the world. That will attract the corporate sponsors we need to help improve our sport every year.

opendata
“Open data” for the FIH as well?

We can only assume (or maybe hope is a better word) our officials in national and especially international federations are working along these lines but to be honest I think it is a bit alarming we see so little evidence of this.  In governement politics – somewhat related or similar to sport politics I would guess – one of the hottest items at the moment is “open data“. I do think we need some of that from our federations as well to help us understand in which direction our sport is growing, what is being done and what could be our contribution…
Maybe with the newest shareholder of the EHL, Infostrada Sports Group, they could get some (data & communication) expertise in house for such an “open data” project. Because frankly I am worried when I (as an engaged hockey supporter) once again see & hear tales about these ideas for a new global club competition from the officials. We do not need such a competition! It will not attract new hockeysupporters nor players nor sponsors that last and really contribute to the development of our sport. And in my humble opinion it will even be damaging for our sport because it takes the focus away from those things that do need to be done : development of our sport in those countries that can make a difference (both developped and developping countries with regards to hockey) through infrastructure and improving tophockey to stimulate recreational hockey!

So my message to the FIH and other relevant officials is please do continue developping the World League, but please forget about this global competition for clubs and focus on getting our IOC representative back and on developping hockey in key countries on every continent. And maybe invest some more attention towards open data (and communication) to reassure (or at least inform) us about the direction our officials are taking our sport… because I’m not reassured by some kind words from the parting IOC president Rogge about our sport. I think we need to do what needs to be done to make sure our sport is never doubted again to be a deserving member of the international family of sports.

Antwerp Bears?

, , , , , , ,

Voetbal is en blijft voor mij een aparte sport… met veel pro’s & veel, heel veel contra’s. Ik erger me aan een haast onuitroeibaar conservatisme bij de bestuurders, domme regels die nooit in vraag gesteld mogen worden, de traagheid van het spel, het gebrek aan tactisch inzicht, gebrek aan respect voor de eigen spelregels, de comedia del’arte en zo kan ik nog wel even doorgaan. Soms bewijst een uitzonderlijke wedstrijd of speler mijn ongelijk, zo kon ik eerder deze week weer ouderwets genieten van Barcelona en Messi.

rafcMaar wat mij toch iedere keer weer blijft aantrekken in deze sport is de beleving op de tribunes tussen al die andere halfgare supporters. De ambiance in zo’n stadion is uniek! Komt daar nog bovenop dat ik het geluk heb te wonen in de mooiste stad van de wereld, ‘t Stad of Antwârpe zoals de onsterfelijke Stangers het bezongen. Bij mijn geboorte in het Hollandse Hilversum kreeg ik Ajax-genen mee en had ik het geluk dat mijn eerste voetbalherinneringen ingekleurd werden door het fenomeen Johan Cruijff. Maar als jonge snaak verhuisde ik met mijn ouders naar het centrum van de wereld – Antwerpen – en mijn vaders eerste kantoor lag op een steenworp van de Bosuil. Onder leiding van de legendarische Guy Thys speelde Antwerp toen aan de top van het vaderlandse voetbal en ik zag die spelers net buiten het stadium voorbij joggen en was verkocht: Antwerp was mijn nieuwe club en is dat vandaag de dag nog.

Beerschot_ACVoetbal, zoals de meeste sporten, leeft ook op bij de gratie van tegenstander. Ajax heeft Feyenoord, Antwerp heeft Beerschot. Maar Ajax en Feyenoord hebben het geluk gehad dat ze beide heel hun bestaan elkaar konden bekampen op het hoogste niveau. Een luxe die zowel de ratten van Beerschot als de rood-witte honden al lang niet meer kennen… en dan verwatert een en ander en sluipt het verval er in. Slecht bestuur heeft hier ook bij geholpen vanzelfsprekend… Zelfs de grootste Antwerpse smoel moet vandaag bekennen dat het niet meer is “gelijk het was”… Beerschot staat vandaag op het randje van een tweede faillisement en hoe Antwerp er in geslaagd is om dat steeds/nog te vermijden mag gerust een mirakel genoemd worden.

Alhoewel de meest rabiate supporters het zullen blijven ontkennen lijkt het er op dat de slimme keuze is 1 club te maken van beide Antwerpse bastions en de nieuwe “vijand” buiten onze Stad te zoeken. Een verenigd in plaats van het huidige verdeelde voetbalfront in Antwerpen moet in staat zijn niet alleen nationaal maar ook internationaal hoge toppen te scheren en eindelijk een echte grote sponsor te verleiden tot een structureel lange termijn project. Liefst natuurlijk een sponsor met Antwerpse roots, denk aan de Port of Antwerp of de diamantsector bijvoorbeeld…
Natuurlijk zal het pijn doen een deel van het verleden los te moeten laten bij een fusie, natuurlijk zullen er gevoelige keuzes gemaakt moeten worden en waarschijnlijk zal een deel zich er nooit mee kunnen verzoenen. Toch lijkt het er meer en meer op dat het de enige juiste keuze is wil het voetbal als topsport in onze Stad niet alleen overleven maar ook weer hoge toppen scheren…
Antwerp BearsEen leuk initiatief werd recent gelanceerd door een van mijn vrienden waarbij een poging ondernomen wordt elementen van beide clubs mee te nemen: het stamnummer 1 en de Antwerpse kleuren rood & wit vanuit Deurne noord, de beer en het nieuwe stadion op ‘t Zuid voor die van ‘t Kiel. Ik heb geen idee of zijn idee van de Antwerp Bears (www.antwerpbears.be) een kans van slagen heeft, noch kan ik iets zinnigs vertellen over toekomstperspectieven van eventuele andere fusie projecten. Maar het lijk me wel overduidelijk en in de sterren geschreven dat er iets zal moeten gebeuren om het tij te keren. Wie staat er op?

Open letter to FIH & EHF

, , , , ,

Dear Mr Negre, Dear Mrs Fleuren,

We all love our hockey and are grateful we are a sport that is not stifled by conservatism and power-games by those chosen to guide our sport. The modest reinventing of our game with changes in rules (no more off-side, interchange, self-pass,…) these last years have been very beneficial. The World League taking over from the Champions Trophy & Challenge is also opening up the sport to more countries. The benefits from this will take a couple of years to become visible, but opening up our sport to more countries and helping them to raise the level is a good thing. However we should not forget to take care of the foundation of our sport…at least for us in Europe: the national club competition…

The international calendar is difficult to reconcile with all national calendars, in Europe and elsewhere… But we do believe – and this is probably not really news to you – we would all benefit from a more strictly managed calendar for both international and national competitions. We suggest 4 periods of 3 months each, alternatively concentrating on national club hockey and international hockey for national teams. September – November for (inter)national club championships, December – February for national teams, March – May again for the clubs and June – August again for international hockey. Also the rumors about a global club competition worry us, we do not think this fits into the calendar.

We would like to share our thoughts about this with you…

Basic principles :

  • National club competitions with 10 teams, home & away games, play off with semi finals home & away and a 1 game final = 21 games from September-November and March-May
  • European club competition EHL: 2 weekends in October, Easter weekend, final weekend in June
  • World League for national teams in December, February and June, which should be limited to 3 rounds instead of 4
  • Continental championships, World Cup and Olympics in February or July and August for national teams
  • Special competition for professional players in India (HIL) : January -early February (4 week tournament)

This means clubs will have the month of August to prepare for the competition, some of the preparation without their international players so at least the last weekend of August should be without international games. The national federations can schedule 9 game weekends for the first round of their competition between September and the end of November, so 9 games in 13 weeks. Should national federations prefer 12 teams in their top division instead of 10, it could still be done with some double weekends.

December will offer national teams the possibility to schedule camps or participate in the first round of the World League. January is also for the national teams to organize their camps but also for the HIL competition, important not only for the development of hockey in their potential biggest market India but also for the stars of the game, to allow these professionals of the game to make some money to get them through the year. February again for the national teams and the second round of the World League as well as for the preparation of the clubs for the second round of their competition.

The club competition resumes in March until the end of May (13 weeks) with 9 games followed by the semi finals of the play off ( home & away games at Saturday & Sunday) and the final weekend with a one-game final. In between the Easter weekend can be used for the EHL. After the national finals the EHL final can be played early June.

The national competition can again be followed by 3 months of international hockey for the national teams with the World League third and final round in June and the continental championships and/or World Cup or Olympics in July and August.

The benefit of strictly adhering to these 4 quarters of 3 months, alternating club hockey and international hockey are obvious… All concerned know what to expect when planning their competition, camps and tournaments and interference between club and international hockey is kept to a minimum. We think all will benefit from such a strict and clear calendar, which could be something like the one below!

Best regards,

Ernst Baart & Jorge Dabanch

P.S. : Example of international calendar starting after World Cup 2014:

2014201520162017201820192020
janHILHIL / WL1HILHIL / WL1HILHIL / WL1HIL
febCC / WL1WL3CC / WL1WL3CC / WL1WL3
mar
apr
may
junWCWL2WL4WL2WL4WL2WL4
julCCCCCC
augCCOLCCWCCCOL
sep
oct
nov
decWL1WL3WL1WL3WL1WL3WL1
  • WL1 = World League 1 for countries ranked 17 or lower
  • WL2 = World League 2 for 24 countries (16 qualified from WL1 & countries ranked 9-16)
  • WL3 = World League 3 for 16 countries (8 qualified from WL2 & countries ranked 1-8) and qualifying for either Olympics or World Cup
  • WL4 = World League 4 for 8 countries (qualified from WL3)
  • HIL = Hockey India League
  • CC = Continental Championship (Africa, Asia, Europe, Oceania, Pan-America), winner qualifying for Olympics or World Cup
  • OL = Olympics
  • WC = World Cup

About the authors… Ernst Baart has been following international hockey for several years, both as a blogger, a (former) club administrator for a top club in Belgium and a parent of talented hockey players/coaches. Jorge Dabanch is an international coach from Argentina who has worked for top clubs in Argentina, Spain, Holland and Belgium.

The future of hockey?

, , , , , , ,

Olympic_RingsThrough the most recent phenomenon in international hockey, the HIL or Hockey India League, we once again were confronted with the  diversity of the world and of course also the world of sports. And while the echo of the Indian fireworks at the HIL finals could still be heard the IOC almost cut our sport from its most prestigious podium, the Olympics. Reasons for almost being cut were , as heard through the grapevine, the image of being a sport of the Commonwealth nations but not anywhere else… Strange reasoning if that were the case. Germany, The Netherlands, Spain, Argentina, Korea are, to name but a few well performing hockeycountries at international level, not any part of the Commonwealth. Champions have come from all continents in recent history. However we must not be blind to the fact that we’re not exactly part of the major sports on a global scale and so there is still a lot of work ahead for the FIH…

The differences between hockey in different continents

In Europe, or at least several western European countries, we are blessed with the concept of clubs, family oriented clubs, and the competition that goes with it. Most of us don’t even realize how lucky we are to have such a set up. Not only does it help getting more people involved in sports, it adds a valuable element to our social life and to the education of our kids through the feeling of an extended family for those sports who manage to create this extra. But even as close to home as the western European countries we see a lot of differences in the way these clubs are managed, with a strong family focus in countries such as the Netherlands, Belgium and Germany and a different approach for example in Spain or the UK and most Commonwealth countries.

waterbased_hockeypitchIn other parts of the world the entire concept of a club (with teams for young and old, men and women and entire families participating in club life) is unknown. In India for example, as most if not all Asian countries, clubs for sports do not exist. Indian hockey doesn’t have a club competition, it has the tradition of sports at school and it has teams playing for their company or other employer (army, postal services, police, …). And these teams meet in tournaments, not in competitions that last for several months during a year. Lots of reasons exist for these differences, besides obvious cultural differences, distance is often a reason. But another very important reason is infrastructure… The choice for waterbased pitches as the international standard has not made it easier to develop our sport of hockey globally. Water is an issue in most parts of the world, we tend to forget that over here…

No easy task

So promoting our game to become a truly global sport, and thus ensuring its Olympic future, is no easy task… The FIH has some committees & “developpers” in place for each continent, however I’m not sure what they’re doing and if any of it is paying off. But that might be because I live in a country which is doing just fine already and doesn’t really need the attention of these “developpers”. The only efforts that do reach us are those directly related to topsport development by the FIH top, because these make more interesting newsitems to the press obviously. Although at first I wasn’t very enthusiastic about their choice to build the World League at the cost of the Champions Trophy and the Champions Challenge, they might be on the right track there anyway. Engaging more countries than in previous formats…

I do think sport is an exception to the rule that “bottom up” is usually the best way to build whatever you want to achieve. In sports I think the “top down” approach is more likely to succeed. Meaning you start building teams to compete at the international level, because those playing sports are competitive by nature and want to have something to aim for. If not for themselves then for their sons and daughters… However it seems to me all these efforts would go to waste if at the same time you do not facilitate at the grassroots level, especially in youth… Allthough I’m a firm believer in our European club life I do respect other cultures, other countries, having a different take on things, different customs. So there is most likely not just one way to get where we want our sport to grow.

HILWhat to do…

I’m a bit concerned by the latest rumours about a World League for clubs (next to the one already in existance for countries) they (= FIH) seem to be planning…. I do not believe it will contribute to the global development of our sport, maybe even quite the contrary. Firstly I do not see what teams from for example the Asia-Pacific continents (India, Pakistan, Korea, Australia…) would participate in such an event, nor from the USA or other countries from the American continent (except for Argentina). They do not have the club structure we have in Europe but the top level of our sport is being played in short tournaments with specially composed teams, such as the AHL (Australian Hockey League) in the very competitive Australia or the recent HIL (Hockey India League) in India. But most of the important players in these leagues are also attached to the important European clubs and how to solve in which team they would play in such a World League for clubs?  The HIL, but also the AHL in Australia and the EHL in Europe are wonderful events, contributing largely to our sport, but I do not see any added value to a global club competion of any sort. It is not without reason I think this kind of event does not exist in any of the major team sports.

However I do think, whatever the structure of the sports in each country, the FIH should be facilitating the developing countries, firstly with regards to infrastructure and maybe put some pressure on finding the alternative to waterbased pitches. Secondly the development of national teams in smaller hockey countries, in all age categories and for both sexes, and thirdly  in the ongoing development of good youth academies offering the possibility to learn the sport at an early age and throughout most of the year. That’s why I was very happy to hear the winner of the very first HIL, the Ranchi Rhinos are also setting up a new youth academy in their region. Whether these youth academies are based at clubs, schools or companies is less relevant. Important is they will offer the possibility to develop the practice of the game for at least 6 to 9  months during the year. In geographically smaller countries these would lead to national competitions (among clubs, or schools, or companies…), in larger countries where travel would prevent such a competition it would lead to regional competitions and for example one shorter national event (such as the AHL in Australia) for a select few that did well in the regionals.

Infrastructure, national teams, youth academies…. In my opinion that’s where the FIH should focus, that’s where the money should go!

Visie & passie maken de sport

, , , , , , ,

Belgen en teamsport… Ik kan me toch niet van de indruk ontdoen dat het toch een beetje een verstandshuwelijk blijft. ‘t Is niet dat het niet werkt, maar de passie is toch ver te zoeken…

Enkele weken geleden werden de Red Lions, de Belgische nationale hockeyploeg bij de heren, de ploeg van het jaar op het jaarlijkse sportgala. Voor de eerste keer dat mijn sport, hockey, in de prijzen valt in mijn tweede vaderland. Een belangrijk verschil met het vergelijkbare sportgala in Nederland is het merkwaardige feit dat in België de prijzen worden verkozen door de zogenaamde vakjournalisten waar dit in Nederland gebeurd door de collega sporters. Vraag iedere topsporter waar ze meer waarde aan zouden hechten….

Maar teamsport is altijd al het ondergeschoven kindje geweest in België. Nog nooit werd bij mijn weten in een volwaardige teamsport door een Belgisch team het allerhoogste bereikt. Nog nooit Olympisch goud, nog nooit een WK titel of zelfs amper hier en daar misschien in een ver verleden een EK titel… Bij de jeugd wordt de laatste jaren enige progressie geboekt met onder andere enkele Europese titels in het hockey bij de jongens. Ook dit jaar was een vijfde plek op de Olympische Spelen voldoende om met ruime voorsprong de beste sportploeg in België te zijn. Niet dat ik hier geen respect voor heb, integendeel… De vooruitgang die het Belgische herenhockey heeft gemaakt sinds 2004 is meer dan respectabel en daar doe ik mijn hoedje voor af. Visie & passie zijn echter de elementen die ontbreken opdat België zich ook in teamverband een topsportland kan noemen!

More

Alles begint bij aandacht

, , , , , ,

In Nederland werd vorige week een vrijwilliger op een sportclub, een amateur voetbalclub, doodgeschopt… door enkele foute pubers… Daar schrikt men dan weer even van. Als fanatieke hockeyliefhebber heb je dan gelijk de neiging te zeggen: blij dat ik voor hockey koos en niet voor dàt voetbal. Deels terecht, deels onterecht lijk me enkele dagen na die primaire reactie.

Praten om te praten

Op zich was het een nieuwsfeitje dat ook buiten Nederland wat stof deed opwaaien, dus had het toch meer een “man bijt hond” gehalte dan omgekeerd, ook in deze maatschappij die ondertussen toch enigszins apathisch staat tegenover dagdagelijks geweld. Zoals het dan in Nederland gaat worden er weer hele praatprogramma’s mee gevuld, wat dat doen ze daar graag. En worden er weer talrijke niet ter zake doende meningen over geuit die vaak IMHO kant noch wal raken met als toppunt de suggestie dat je het misschien zou kunnen voorkomen door de buitenspelregel af te schaffen in die archaïsche sport. Ik ben een groot voorstander van praten, luisteren, communiceren over tal van zaken om zo tot een oplossing te komen die werkt echter kan me opnieuw niet van de indruk ontdoen dat het in Nederland vaak belangrijker is dat je “er een mening over hebt en die uit” dan over de inhoud… Maar goed dat zal ook wel te maken hebben met het opgroeien in België…

Het zijn de ouders die in de fout gaan, niemand anders…

Ook ik ben zo’n typische club vrijwilliger die dus niet alleen met sport in aanraking komt om even de frustraties van de werkweek te kunnen uiten, maar ook regelmatig aan de andere kant van dat verhaal staat, ook als scheidsrechter bijvoorbeeld. Afgelopen zondag was het weer eens zo ver, een veteranen hockey wedstrijd. Je zou denken dat je dan ten minste niet maken krijgt met opgefokte pubers waar de hormonen door het lijf gieren met alle gevolgen van dien, maar ook die oudere zogenaamd wijzere mannen kunnen er soms wat van. Sporten als middel om af te reageren vanwege de frustraties opgelopen tijdens de werkweek of in een huwelijk waar de sleur er wat ingeslopen is. Halverwege de eerste helft slaat zo’n opgefokt mannetje expres (maar wellicht zonder er bij na te denken) de hockeybal in frustratie hard en recht naar mij (en zo’n bal kan hard aankomen weten de hockeyers) nadat hij me luttele seconden ervoor ook verbaal al had aangepakt… Dan praten we dus over een deftige hockeyer he, niet over zo’n stukske voetballer zonder manieren… Frustraties en emoties kunnen soms hoog oplopen tijdens het sporten, wie je ook bent… welke sport je ook beoefent…

Maar hoe voorkom je dan dat zoiets bij jeugdspelers ontspoort? In de hoop dat ze later als volwassenen een dergelijk moment ook weten te herkennen om dan tijdig zelf op de rem te trappen. Alle campagnes voor respect op het sportveld ten spijt, net als alle regelwijzigingen en pleidooien voor zero tolerance, etc…. Er is maar 1 oplossing die echt effect heeft volgens mij: de aandacht van vader en moeder voor hun kind! Natuurlijk kunnen diverse andere zaken mee helpen bij het beheersbaar maken van frustratie, opgekropte emoties en spanningen op en naast het sportveld, maar het begint mijns inziens allemaal bij de opvoeding die je als ouder meegeeft aan je kind. En daarmee bedoel ik niet enkel het opleggen van jouw regels, waarden en normen aan je kinderen, maar vooral de aandacht die je besteed aan elk van je kinderen. Er zijn duizenden zaken die ik fout gedaan heb (en doe) in mijn leven, maar minstens op 1 vlak kan ik met veel trots in de spiegel kijken vind ik van mezelf en dat is de aandacht die ik aan mijn ondertussen volwassen kinderen gespendeerd heb… Ook als single parent met 3 kids die alledrie in een andere ploeg speelden maakte ik de tijd vrij om hen de aandacht te geven die zij nodig hadden om evenwichtig op te groeien. Ik was erbij en wist waar ze zaten….

Ook ik ben in dit trieste voorval van de doodgeschopte grensrechter natuurlijk niet meer dan zo’n typisch voorbeeld van iemand die niet exact op de hoogte is van de juiste ins & outs van dit ene drama en er toch zijn mening over heeft. Dat besef ik me ten volle maar toch durf ik te stellen dat het niet gebeurd zou zijn als de ouders van die paar jongens in dat voetbalploegje de keuze zouden gemaakt hebben in hun leven meer aandacht te spenderen aan hun kinderen. Ik durf, zonder verder enige kennis van zaken, te stellen dat het mij niet zou verbazen dat de ouders van die jeugdige criminelen nog niet eens een kwart van de vrijetijdsbesteding van hun zonen bijwoonden. Daar ging het mis… bij de ouders die kinderen op de wereld zetten en vervolgens zich weer voornamelijk met hun eigen leventje bezig houden en te weinig aandacht geven aan hun kinderen in die cruciale jeugdjaren tot ze als jonge en hopelijk evenwichtige volwassenen gevormd zijn. Die misschien ook nog wel eens kunnen ontsporen (we blijven allen menselijk) maar die dankzij de aandacht die ze destijds kregen van thuis uit weten wanneer er op de rem getrapt moet worden als de emoties het even overnemen…

Alles begint bij aandacht…