Visie & passie maken de sport

Belgen en teamsport… Ik kan me toch niet van de indruk ontdoen dat het toch een beetje een verstandshuwelijk blijft. ‘t Is niet dat het niet werkt, maar de passie is toch ver te zoeken…

Enkele weken geleden werden de Red Lions, de Belgische nationale hockeyploeg bij de heren, de ploeg van het jaar op het jaarlijkse sportgala. Voor de eerste keer dat mijn sport, hockey, in de prijzen valt in mijn tweede vaderland. Een belangrijk verschil met het vergelijkbare sportgala in Nederland is het merkwaardige feit dat in België de prijzen worden verkozen door de zogenaamde vakjournalisten waar dit in Nederland gebeurd door de collega sporters. Vraag iedere topsporter waar ze meer waarde aan zouden hechten….

Maar teamsport is altijd al het ondergeschoven kindje geweest in België. Nog nooit werd bij mijn weten in een volwaardige teamsport door een Belgisch team het allerhoogste bereikt. Nog nooit Olympisch goud, nog nooit een WK titel of zelfs amper hier en daar misschien in een ver verleden een EK titel… Bij de jeugd wordt de laatste jaren enige progressie geboekt met onder andere enkele Europese titels in het hockey bij de jongens. Ook dit jaar was een vijfde plek op de Olympische Spelen voldoende om met ruime voorsprong de beste sportploeg in België te zijn. Niet dat ik hier geen respect voor heb, integendeel… De vooruitgang die het Belgische herenhockey heeft gemaakt sinds 2004 is meer dan respectabel en daar doe ik mijn hoedje voor af. Visie & passie zijn echter de elementen die ontbreken opdat België zich ook in teamverband een topsportland kan noemen!

Kijk gewoon al eens naar het palmares voor de sportploeg van het jaar:

• 1997 Volleybalclub Maaseik
• 1998 Nationaal motorcrossteam
• 1999 Nationaal mannentennisteam
• 2000 RSC Anderlecht
• 2001 Fed Cup-team tennis
• 2002 La Villette Charleroi
• 2003 Nationaal motorcrossteam
• 2004 Atletiek (4x100m vrouwen)
• 2005 Nationale voetbalbeloftenploeg
• 2006 Fed Cup-team tennis
• 2007 Vrouwelijke aflossingsploeg 4x100m
• 2008 Vrouwelijke aflossingsploeg 4x100m
• 2009 Mannelijke aflossingsploeg 4x400m
• 2010 Mannelijke aflossingsploeg 4x400m
• 2011 Mannelijke aflossingsploeg 4x400m
• 2012 Nationale hockeyploeg mannen

Tenzij ik me vergis is de beste prestatie in dit rijtje 1x een zilveren Olympische medaille in de vrouwelijke aflossingsploeg 4x100m, eigenlijk niet eens een echte teamsport maar eerder een groepje individuele sporters die in dezelfde race na elkaar lopen in plaats van naast elkaar lopen. Heel vaak kiezen ze in België voor dit soort nep teamsporten, waarbij individuele sporters voor een minder belangrijk onderdeel in hun sport eventjes samenkomen.
In 2005 won de nationale voetbalbeloftenploeg die dat jaar zich niet wist te kwalificeren voor het EK, geen podiumplaats dus… nee ze mochten niet eens meedoen…

Na de Olympische Spelen afgelopen zomer werd in De Morgen op 14 augustus een interessant opiniestukje gepubliceerd door Veerle De Bosscher, verbonden aan de Vakgroep Sportbeleid en Management van de Vrije Universiteit Brussel: “België en Nederland: allebei uitzonderlijk in Londen“. De conclusies die ik grotendeels deel duiden vooral op het verschil in geïnvesteerd geld, infrastructuur en beleidsmatig plannen. Maar dé quote om te onthouden in dit artikel is de uitspraak van het Nederlands Olympisch Comité (NOC*NSF): “In topsport presteer je morgen niet met wat gisteren gebruikelijk was.”

Een waarheid als een koe om het op zijn Hollands te zeggen. Aan de andere kant van de wereld hebben ze die uitspraak ter harte genomen om “mijn” sport hockey nieuw leven in te blazen in aloude grootmacht India. Gemodelleerd naar het succesvolle IPL in de cricketwereld werd een nieuw soort hockeytoernooi opgezet in India, het hockeyland met een groots verleden dat smacht naar een heraansluiting bij de hedendaagse wereldtop in hun nationale volkssport. Sportclubs zoals wij deze in Europa kennen zijn daar onbestaande, een clubcompetitie op enig niveau dus evenzo. Om hun jonge talenten, die tot nu toe te verspreid en op een te laag niveau de sport beoefenen in lokale toernooitjes, de kans te geven zich te meten met de echte toppers in hun sport werd de Hockey India League (HIL) opgezet.
Het evenement werd warm ontvangen bij de internationale hockeytoppers en kreeg deze keer wel de steun van de FIH, de internationale hockeybond. Vanaf het prille begin werd het duidelijk zeer op zijn Indisch georganiseerd, tenminste zoals ik mij dat voorstel dan – verder niet gehinderd door enige kennis van zaken qua India zeg ik er eerlijk bij. Wat ik me daar dan bij voorstelde vraag je je af? Een grootse, bijna megalomane, aanpak en een charmante vorm van georganiseerde chaos van begin tot einde. Visie & passie in overvloed hier… dat wel. Met uitgestelde data, tijdschema’s die steeds weer wijzigden… Sponsors die pas last minute aansloten maar wel diep in de buidel tasten… Uiteindelijk geen 6 deelnemende teams maar 5 vanwege een ontbrekende sponsor… Een voor onze sport volstrekt unieke spelersveiling waar niemand op voorhand wist waar zich aan te verwachten en wat uiteindelijk bijna een volledige dag in beslag nam, live uitgezonden op YouTube met voor onze sport ongeziene vergoedingen voor de uitgekozen spelers.
Morgen gaat het circus van start en aangezien mijn jongste bij de gelukkigen zat die “gekocht” werden op die veiling (hij zal er spelen voor de Uttar Pradesh Wizards) zal ik op het puntje van mijn stoel zitten om zijn exploten in de HIL te volgen. Maar omdat het India blijft weet ik een dag op voorhand nog steeds niet zeker of de beloofde live YouTube uitzendingen inderdaad werkelijkheid zullen zijn en waar ik dat precies zal terugvinden. Maar ik geloof in de droom die de organisatoren van deze HIL hebben om de sport weer nieuw leven in te blazen in het hockeygekke India. Maar willen ze er daar na afloop ook iets tastbaars aan overhouden dan kunnen zijn best nog een derde element toevoegen aan de twee eerder vermeldde voorwaarden voor topsport: Visie, passie & … organisatie!