ouders

In Nederland werd vorige week een vrijwilliger op een sportclub, een amateur voetbalclub, doodgeschopt… door enkele foute pubers… Daar schrikt men dan weer even van. Als fanatieke hockeyliefhebber heb je dan gelijk de neiging te zeggen: blij dat ik voor hockey koos en niet voor dàt voetbal. Deels terecht, deels onterecht lijk me enkele dagen na die primaire reactie.

Praten om te praten

Op zich was het een nieuwsfeitje dat ook buiten Nederland wat stof deed opwaaien, dus had het toch meer een “man bijt hond” gehalte dan omgekeerd, ook in deze maatschappij die ondertussen toch enigszins apathisch staat tegenover dagdagelijks geweld. Zoals het dan in Nederland gaat worden er weer hele praatprogramma’s mee gevuld, wat dat doen ze daar graag. En worden er weer talrijke niet ter zake doende meningen over geuit die vaak IMHO kant noch wal raken met als toppunt de suggestie dat je het misschien zou kunnen voorkomen door de buitenspelregel af te schaffen in die archaïsche sport. Ik ben een groot voorstander van praten, luisteren, communiceren over tal van zaken om zo tot een oplossing te komen die werkt echter kan me opnieuw niet van de indruk ontdoen dat het in Nederland vaak belangrijker is dat je “er een mening over hebt en die uit” dan over de inhoud… Maar goed dat zal ook wel te maken hebben met het opgroeien in België…

Het zijn de ouders die in de fout gaan, niemand anders…

Ook ik ben zo’n typische club vrijwilliger die dus niet alleen met sport in aanraking komt om even de frustraties van de werkweek te kunnen uiten, maar ook regelmatig aan de andere kant van dat verhaal staat, ook als scheidsrechter bijvoorbeeld. Afgelopen zondag was het weer eens zo ver, een veteranen hockey wedstrijd. Je zou denken dat je dan ten minste niet maken krijgt met opgefokte pubers waar de hormonen door het lijf gieren met alle gevolgen van dien, maar ook die oudere zogenaamd wijzere mannen kunnen er soms wat van. Sporten als middel om af te reageren vanwege de frustraties opgelopen tijdens de werkweek of in een huwelijk waar de sleur er wat ingeslopen is. Halverwege de eerste helft slaat zo’n opgefokt mannetje expres (maar wellicht zonder er bij na te denken) de hockeybal in frustratie hard en recht naar mij (en zo’n bal kan hard aankomen weten de hockeyers) nadat hij me luttele seconden ervoor ook verbaal al had aangepakt… Dan praten we dus over een deftige hockeyer he, niet over zo’n stukske voetballer zonder manieren… Frustraties en emoties kunnen soms hoog oplopen tijdens het sporten, wie je ook bent… welke sport je ook beoefent…

Maar hoe voorkom je dan dat zoiets bij jeugdspelers ontspoort? In de hoop dat ze later als volwassenen een dergelijk moment ook weten te herkennen om dan tijdig zelf op de rem te trappen. Alle campagnes voor respect op het sportveld ten spijt, net als alle regelwijzigingen en pleidooien voor zero tolerance, etc…. Er is maar 1 oplossing die echt effect heeft volgens mij: de aandacht van vader en moeder voor hun kind! Natuurlijk kunnen diverse andere zaken mee helpen bij het beheersbaar maken van frustratie, opgekropte emoties en spanningen op en naast het sportveld, maar het begint mijns inziens allemaal bij de opvoeding die je als ouder meegeeft aan je kind. En daarmee bedoel ik niet enkel het opleggen van jouw regels, waarden en normen aan je kinderen, maar vooral de aandacht die je besteed aan elk van je kinderen. Er zijn duizenden zaken die ik fout gedaan heb (en doe) in mijn leven, maar minstens op 1 vlak kan ik met veel trots in de spiegel kijken vind ik van mezelf en dat is de aandacht die ik aan mijn ondertussen volwassen kinderen gespendeerd heb… Ook als single parent met 3 kids die alledrie in een andere ploeg speelden maakte ik de tijd vrij om hen de aandacht te geven die zij nodig hadden om evenwichtig op te groeien. Ik was erbij en wist waar ze zaten….

Ook ik ben in dit trieste voorval van de doodgeschopte grensrechter natuurlijk niet meer dan zo’n typisch voorbeeld van iemand die niet exact op de hoogte is van de juiste ins & outs van dit ene drama en er toch zijn mening over heeft. Dat besef ik me ten volle maar toch durf ik te stellen dat het niet gebeurd zou zijn als de ouders van die paar jongens in dat voetbalploegje de keuze zouden gemaakt hebben in hun leven meer aandacht te spenderen aan hun kinderen. Ik durf, zonder verder enige kennis van zaken, te stellen dat het mij niet zou verbazen dat de ouders van die jeugdige criminelen nog niet eens een kwart van de vrijetijdsbesteding van hun zonen bijwoonden. Daar ging het mis… bij de ouders die kinderen op de wereld zetten en vervolgens zich weer voornamelijk met hun eigen leventje bezig houden en te weinig aandacht geven aan hun kinderen in die cruciale jeugdjaren tot ze als jonge en hopelijk evenwichtige volwassenen gevormd zijn. Die misschien ook nog wel eens kunnen ontsporen (we blijven allen menselijk) maar die dankzij de aandacht die ze destijds kregen van thuis uit weten wanneer er op de rem getrapt moet worden als de emoties het even overnemen…

Alles begint bij aandacht…