Ik beschouwde me zelf nooit als het type fan van programma’s als The Voice. Maar toen vorig jaar bleek dat er in de eerste Vlaamse versie een zekere Tanguy meedeed, keek ik af en toe en zijn succes sleepte me als het ware mee en ik werd alsnog een fan. Tanguy speelde vroeger in het hockeyteam van mijn jongste zoon en kruiste dus iedere week mijn pad in zijn jonge prepuberale en puberale jaren. Zijn “I need a dollar” raakte niet alleen bij mij een snaar want hij mocht verder, maar ook enkele andere ontluikende talenten in datzelfde programma wisten mij te verrassen. Het tweede seizoen van The Voice van Vlaanderen bracht weer iemand uit onze omgeving, Kaat, waardoor mijn dochter het als vriendin van ook eens achter de schermen mocht meemaken tijdens de battles. Tussendoor had ik via YouTube ook eens gekeken naar The Voice uit andere landen. Sommige tenenkrullend slecht, andere verrassend goed.
Het eerste seizoen van The Voice UK wist mij het meeste te raken met artiesten als Vince Kidd, Becky Hill, Jaz Ellington of Tyler James… Waaraan het ligt weet ik niet maar dat land brengt uitzonderlijke zangers en muzikaal talent voort en de Engelse versie heeft ook verreweg de leukste “coaches” met mooie TV momenten als resultaat.
Dus toen afgelopen zaterdag het tweede seizoen van The Voice UK begon wou ik dat niet missen. Met een staaltje goede marketing erachter was de allereerste wannabe zanger van het nieuwe seizoen direct raak. Welshman Ash Morgan is zo’n typisch voorbeeld die enkel in deze formule zijn kans krijgt. Hij ziet er niet uit maar heeft een stem (en een lijf) als een klok, een goed hart en humor… en vanaf de eerste kandidaat ben ik verkocht. Maar ook de rest van die eerste show wist mijn verwachtingen feilloos in te lossen! Wat te denken van de enigszins aparte Katie Benbow of de blinde Ierse engel Andrea Begly…
Check it out !
PS: Ben je nieuwsgierig naar die andere namen die ik hierboven noemde, klik dan telkens op hun respectievelijke naam en je ziet een van hun uitvoeringen.
Voetbal is en blijft voor mij een aparte sport… met veel pro’s & veel, heel veel contra’s. Ik erger me aan een haast onuitroeibaar conservatisme bij de bestuurders, domme regels die nooit in vraag gesteld mogen worden, de traagheid van het spel, het gebrek aan tactisch inzicht, gebrek aan respect voor de eigen spelregels, de comedia del’arte en zo kan ik nog wel even doorgaan. Soms bewijst een uitzonderlijke wedstrijd of speler mijn ongelijk, zo kon ik eerder deze week weer ouderwets genieten van Barcelona en Messi.
Maar wat mij toch iedere keer weer blijft aantrekken in deze sport is de beleving op de tribunes tussen al die andere halfgare supporters. De ambiance in zo’n stadion is uniek! Komt daar nog bovenop dat ik het geluk heb te wonen in de mooiste stad van de wereld, ‘t Stad of Antwârpe zoals de onsterfelijke Stangers het bezongen. Bij mijn geboorte in het Hollandse Hilversum kreeg ik Ajax-genen mee en had ik het geluk dat mijn eerste voetbalherinneringen ingekleurd werden door het fenomeen Johan Cruijff. Maar als jonge snaak verhuisde ik met mijn ouders naar het centrum van de wereld – Antwerpen – en mijn vaders eerste kantoor lag op een steenworp van de Bosuil. Onder leiding van de legendarische Guy Thys speelde Antwerp toen aan de top van het vaderlandse voetbal en ik zag die spelers net buiten het stadium voorbij joggen en was verkocht: Antwerp was mijn nieuwe club en is dat vandaag de dag nog.
Voetbal, zoals de meeste sporten, leeft ook op bij de gratie van tegenstander. Ajax heeft Feyenoord, Antwerp heeft Beerschot. Maar Ajax en Feyenoord hebben het geluk gehad dat ze beide heel hun bestaan elkaar konden bekampen op het hoogste niveau. Een luxe die zowel de ratten van Beerschot als de rood-witte honden al lang niet meer kennen… en dan verwatert een en ander en sluipt het verval er in. Slecht bestuur heeft hier ook bij geholpen vanzelfsprekend… Zelfs de grootste Antwerpse smoel moet vandaag bekennen dat het niet meer is “gelijk het was”… Beerschot staat vandaag op het randje van een tweede faillisement en hoe Antwerp er in geslaagd is om dat steeds/nog te vermijden mag gerust een mirakel genoemd worden.
Alhoewel de meest rabiate supporters het zullen blijven ontkennen lijkt het er op dat de slimme keuze is 1 club te maken van beide Antwerpse bastions en de nieuwe “vijand” buiten onze Stad te zoeken. Een verenigd in plaats van het huidige verdeelde voetbalfront in Antwerpen moet in staat zijn niet alleen nationaal maar ook internationaal hoge toppen te scheren en eindelijk een echte grote sponsor te verleiden tot een structureel lange termijn project. Liefst natuurlijk een sponsor met Antwerpse roots, denk aan de Port of Antwerp of de diamantsector bijvoorbeeld…
Natuurlijk zal het pijn doen een deel van het verleden los te moeten laten bij een fusie, natuurlijk zullen er gevoelige keuzes gemaakt moeten worden en waarschijnlijk zal een deel zich er nooit mee kunnen verzoenen. Toch lijkt het er meer en meer op dat het de enige juiste keuze is wil het voetbal als topsport in onze Stad niet alleen overleven maar ook weer hoge toppen scheren… Een leuk initiatief werd recent gelanceerd door een van mijn vrienden waarbij een poging ondernomen wordt elementen van beide clubs mee te nemen: het stamnummer 1 en de Antwerpse kleuren rood & wit vanuit Deurne noord, de beer en het nieuwe stadion op ‘t Zuid voor die van ‘t Kiel. Ik heb geen idee of zijn idee van de Antwerp Bears (www.antwerpbears.be) een kans van slagen heeft, noch kan ik iets zinnigs vertellen over toekomstperspectieven van eventuele andere fusie projecten. Maar het lijk me wel overduidelijk en in de sterren geschreven dat er iets zal moeten gebeuren om het tij te keren. Wie staat er op?
De man waar ik het nu over heb, Don Tapscott, was voor mij een nobele onbekende maar is een bekende “futurist” . Wat mij vooral raakte was zijn positieve/constructieve blik op alles rondom ons, verfrissend… Misschien is zijn presentatie “Four principles for the open world” die in de vroege zomer van 2012 werd opgenomen voor de meer fanatieke TED volgers al langer bekend, maar ik ontdekte hem pas recent.
Het nieuwe tijdperk van “Networked Intelligence”
In een notendop samengevat komt het er op neer dat hij na de Industriële Revolutie nu opnieuw een revolutionaire wending in onze samenleving ziet voorbijkomen. Wij beleven nu de start van het tijdperk van “Networked Intelligence” en… hij ziet het als een zeer beloftevol tijdperk met veel enthousiasme tegemoet. Dat constructieve positieve denken doet me goed, eerlijk gezegd, in deze barre tijden ;-)
Zijn 4 basis principes voor een Open Wereld zijn:
Collaboration – samenwerking
Transparancy – transparantie
Sharing – delen
Empowerment – het autonoom maken, de macht geven zelfstandig tot keuzes te komen en deze ook na te leven…
Bekijk en beluister vooral zijn presentatie hieronder (je kan ook ondertitels in de taal van je keuze aanzetten desgewenst):
[ted id=1492]
Misschien zegt het jou helemaal niets maar mij wist hij dus te raken met zijn presentatie en gedachtengang. En ik trek het dan ook graag door naar mijn leefwereld…
Enkele citaten die ik er zou willen uitlichten:
“To me, this is not an information age. It’s an age of networked intelligence, it’s an age of vast promise.”
“You think that social media is about hooking up online? For these kids [in the Tunisian Revolution], it was a military tool to defend unarmed people from murderers…. a tool of self defence”
“Institutions are becoming naked, and if you’re going to be naked … fitness is no longer optional. If you’re going to be naked, you better get buff.”
“Leadership… but not one leader!”
“The arc of history is a positive one and it is towards openness”
Maar het belangrijkste wat ik er van wil onthouden zijn dus die 4 basis principes.
1. Collaboration – samenwerking
Talent vind je al lang niet meer enkel binnen je eigen organisatie. Je vindt het ook erbuiten en eigenlijk overal in de gehele wereld. Dus hou op met er naar te handelen alsof je het talent kunt vasthouden in je eigen organisatie. Co-creatie van de tools die je nodig het, samen met je klanten, met je partners en waarom niet met je concullegae is snel een van de krachtigste vormen van samenwerking aan het worden. Al dan niet tijdelijke, virtuele organisaties met specialisten vanuit de hele wereld en wellicht ook buiten je traditionele sector, met behulp van social networking en aanverwante technieken worden meer en meer gemeengoed. Misschien moet je stappen met babysteps om te wennen aan het concept maar organisaties die “collaboration” niet opnemen in hun DNA zijn, als dinosaurussen, ten dode opgeschreven…
2. Transparancy – transparantie
Zijn citaat – “Institutions are becoming naked, and if you’re going to be naked … fitness is no longer optional. If you’re going to be naked, you better get buff.” – geeft krachtig weer waarom transparantie de meest essentiële voorwaarde is in een open wereld. Vertrouwen in de mensen met wie je samenwerkt is kritisch, maar moet ook volledig zijn om er het maximale uit te kunnen halen voor alle betrokkenen. Want of je het nu wilt of niet, de wereld wordt elke seconde meer en meer transparant. Integriteit, naast de waarde van je product of dienst, wordt meer en meer cruciaal want zonder integriteit geen vertrouwen… en zonder vertrouwen geen toekomst!
3. Share – delen
Deze reden is ook een zeer krachtige en bijvoorbeeld de reden dat IMHO de hype van Apple niet lang meer te gaan heeft ondanks hun kwaliteiten. Gesloten systemen zijn van het verleden. Maar hij ziet dergelijk voorbeelden ook in de life sciences industrie en bijvoorbeeld de muziek industrie. Vind de manier om te delen door verder te kijken dan korte termijn succesjes en gewin en de oogst zal veelbelovend zijn. Er zal op een geheel nieuwe manier omgegaan moeten worden met het concept “intellectual property”… voor velen vandaag de dag nog steeds de Heilige Graal. Ik weet niet of het zo snel zal gaan als Tapscott voorspelt (voor eind 2013) maar de bal is aan het rollen en ik zie niet in hoe dit kan worden stopgezet. Met de open source revolutie in de software wereld als voorbeeld… Maar de boodschap is dus duidelijk, zoek niet naar de juridische oplossing om je belangen te vrijwaren, zoek naar het gemeenschappelijk belang dat je groei zal brengen…
4. Empowerment – het delen van de macht
De toenemende vrijheid van informatie (transparantie & delen – weet je nog wel) verandert de hele maatschappij. Vrijheid is de drijfveer voor de open wereld waar we naartoe evolueren. Informatie is macht was en is het credo van het oude tijdperk, maar die informatie komt meer en meer vrij ter beschikking van een heleboel geëngageerde mensen. Tapscott’s visie op dit laatste element zal onze gekende organisatievormen voor bedrijven en instituten drastisch veranderen. Hij verwijst naar het voorbeeld van een variatie op “zwermen” spreeuwen, “murmurations” zoals hij ze noemt als een mogelijke krachtig nieuw model van samenwerking, waar leiderschap wel aanwezig is maar niet in de vorm van 1 leider… Een boeiende gedachte die langzaamaan – maar sneller dan we vermoeden – vorm zal krijgen…
Vertrouwen
Ook de gekende HR patronen zullen zich moeten gaan aanpassen aan een nieuwe wereld waarbij de overkoepelende geïntegreerde HR strategie opnieuw zal moeten leren vormgeven aan de klassieke instroom, doorstroom en uitstroom elementen die vorm geven aan het HR beleid van je bedrijf, instituut of andere vorm van organisatie.
Het worden boeiende tijden zo gauw het vertrouwen in elkaar weer een beetje opleeft…
Met de economie in zwaar weer worden overal de kosten onder de loupe genomen. Terecht vanzelfsprekend… Een logische evolutie is dus ook dat ook de kosten voor recruitment onder druk staan. De headhunters die zich specialiseerden in retained direct search krijgen om die reden vaak te horen dat er geen budget meer is voor hen omdat de open vacatures ingevuld moeten worden door de interne recruiters, middels de klassieke media als eigen website, de gekende jobsites en de heilige graal LinkedIn. Bekend verhaal niet?
Toch blijven er diverse redenen bestaan om toch te kiezen voor de investering in een échte headhunter. De meest essentiële is niet altijd even eenvoudig uit te leggen en bestaat uit twee componenten :
Zoekt u het beste talent op de markt of in de markt?
Wat is de verborgen kost van het niet kiezen voor het beste talent in de markt?
De meest succesvolle bedrijven zullen voor cruciale functies – niet alleen op directieniveau dus – systematisch kiezen voor de externe specialist in direct search, de headhunter!
Zoekt u het beste talent op de markt of in de markt?
Als u een vacature heeft in te vullen waarvoor u niet de juiste man of vrouw reed in huis heeft gaat u noodgedwongen op zoek naar versterking van buiten uit. De gemakkelijkste weg is dan het bekend maken van uw vacature bij die mensen die op zoek zijn naar (nieuw) werk. Vroeger was dat altijd een advertentie in een of andere krant of in de desbetreffende vakpers, tegenwoordig kan je online ook op tal van manieren je vacature bekend maken, gericht op specifieke doelgroepen of naar de massa. Met de klassieke media had je als groot nadeel dat je enkel onder ogen kwam van een klein deel van de potentiële kandidaten, namelijk de actief werk zoekende kandidaat. Met de nieuwe online mogelijkheden, denk aan LinkedIn, heb je al wat meer opties om ook de passief zoekende kandidaat onder ogen te komen.
In het beste geval kom je uiteindelijk uit bij het beste talent dat op de markt was… Meestal echter is dat niet het beste talent in de markt!
Het beste talent in de markt is gewoon aan het werk. Doet graag waar hij of zij goed in is en heeft weinig tot geen oog voor andere uitdagingen. Misschien weet u perfect wie u wil, dan kan u hem/haar gewoon direct benaderen. De realiteit is echter dat dit vaak niet zo voor de hand ligt, zelfs als u weet wat/wie u wil.
De headhunter is meestal de enige weg om het beste talent in de markt te identificeren en te benaderen. Meestal is de ideale kandidaat niet op de markt om voor de hand liggende redenen. Uw headhunter identificeert de markt voor u, contacteert de beste mensen in het vak en zal hen uw propositie niet alleen onder ogen brengen maar ook trachten te verkopen. Ik zal u niets nieuws vertellen dat wat goed is vaak ook iets meer inspanningen kost… maar uiteindelijk de moeite loont. Aan u om te bepalen of u tevreden bent met een goede kandidaat of dat u de lat nog iets hoger legt…
Wat is de verborgen kost van het niet kiezen voor het beste talent in de markt?
Bij veel functies heeft u gewoon iemand nodig die zijn/haar werk goed doet, correct, op tijd en als het ook nog even kan efficiënt. Ook zij hebben hun rol binnen de organisatie maar hun functioneren, een goede of slechte dag/week/maand – zolang ze hun werk maar doen – heeft niet direct impact op de winst of verlies factor.
Anderen, zowel op directie als operationeel niveau, hebben wel een directe impact op uw resultaat. Hun functioneren ziet u (direct) terug in de cijfers, uw marketeers en verkopers, maar ook functies die instaan voor financiën of R&D of productie… Bij deze cruciale functies loont het de moeite u af te vragen of u kan volstaan met het aanwerven van het beste talent “op” de markt of dat u zich de moeite moet getroosten op zoek te gaan naar het beste talent “in” de markt! U kan besparen op de korte termijn kost van uw aanwerving door te kiezen voor het talent op de markt of u kan ervoor kiezen te investeren in de zoektocht naar het beste talent in de markt die u op middellange en lange termijn meer zal opbrengen.
Voor iedere functie weegt u baten en kosten tegen elkaar af en dan is het aan u om te kiezen of de korte termijn kost op dit moment zwaarder door weegt of dat u toch de voorkeur zult geven aan iemand die een grotere bijdrage kan leveren aan uw resultaat. Heeft u de moeite genomen uit te rekenen wat het terugverdien effect zal zijn van de investering in de keuze voor het beste talent in de markt? Dan heeft u ook een beeld wat het u uiteindelijk zal kosten indien u kiest voor de korte termijn besparing…
Kortom, vanzelfsprekend is het in deze tijden – maar eigenlijk altijd – een must om uw uitgaven streng te beoordelen. Maar het selectieproces van uw belangrijkste “resources” – uw “human resources” – verdient op zijn minst een weloverwogen keuze waarbij alle kosten en baten op korte, middellange en lange termijn meegenomen worden…
Bent u zoek naar iemand die impact zal hebben op uw resultaat, denk dan ook even aan deze bekende oude wijsheid zoals de Engelsen het mooi kunnen formuleren : “Don’t be penny wise and pound foolish!”
Belgen en teamsport… Ik kan me toch niet van de indruk ontdoen dat het toch een beetje een verstandshuwelijk blijft. ‘t Is niet dat het niet werkt, maar de passie is toch ver te zoeken…
Enkele weken geleden werden de Red Lions, de Belgische nationale hockeyploeg bij de heren, de ploeg van het jaar op het jaarlijkse sportgala. Voor de eerste keer dat mijn sport, hockey, in de prijzen valt in mijn tweede vaderland. Een belangrijk verschil met het vergelijkbare sportgala in Nederland is het merkwaardige feit dat in België de prijzen worden verkozen door de zogenaamde vakjournalisten waar dit in Nederland gebeurd door de collega sporters. Vraag iedere topsporter waar ze meer waarde aan zouden hechten….
Maar teamsport is altijd al het ondergeschoven kindje geweest in België. Nog nooit werd bij mijn weten in een volwaardige teamsport door een Belgisch team het allerhoogste bereikt. Nog nooit Olympisch goud, nog nooit een WK titel of zelfs amper hier en daar misschien in een ver verleden een EK titel… Bij de jeugd wordt de laatste jaren enige progressie geboekt met onder andere enkele Europese titels in het hockey bij de jongens. Ook dit jaar was een vijfde plek op de Olympische Spelen voldoende om met ruime voorsprong de beste sportploeg in België te zijn. Niet dat ik hier geen respect voor heb, integendeel… De vooruitgang die het Belgische herenhockey heeft gemaakt sinds 2004 is meer dan respectabel en daar doe ik mijn hoedje voor af. Visie & passie zijn echter de elementen die ontbreken opdat België zich ook in teamverband een topsportland kan noemen!
In Nederland werd vorige week een vrijwilliger op een sportclub, een amateur voetbalclub, doodgeschopt… door enkele foute pubers… Daar schrikt men dan weer even van. Als fanatieke hockeyliefhebber heb je dan gelijk de neiging te zeggen: blij dat ik voor hockey koos en niet voor dàt voetbal. Deels terecht, deels onterecht lijk me enkele dagen na die primaire reactie.
Praten om te praten
Op zich was het een nieuwsfeitje dat ook buiten Nederland wat stof deed opwaaien, dus had het toch meer een “man bijt hond” gehalte dan omgekeerd, ook in deze maatschappij die ondertussen toch enigszins apathisch staat tegenover dagdagelijks geweld. Zoals het dan in Nederland gaat worden er weer hele praatprogramma’s mee gevuld, wat dat doen ze daar graag. En worden er weer talrijke niet ter zake doende meningen over geuit die vaak IMHO kant noch wal raken met als toppunt de suggestie dat je het misschien zou kunnen voorkomen door de buitenspelregel af te schaffen in die archaïsche sport. Ik ben een groot voorstander van praten, luisteren, communiceren over tal van zaken om zo tot een oplossing te komen die werkt echter kan me opnieuw niet van de indruk ontdoen dat het in Nederland vaak belangrijker is dat je “er een mening over hebt en die uit” dan over de inhoud… Maar goed dat zal ook wel te maken hebben met het opgroeien in België…
Het zijn de ouders die in de fout gaan, niemand anders…
Ook ik ben zo’n typische club vrijwilliger die dus niet alleen met sport in aanraking komt om even de frustraties van de werkweek te kunnen uiten, maar ook regelmatig aan de andere kant van dat verhaal staat, ook als scheidsrechter bijvoorbeeld. Afgelopen zondag was het weer eens zo ver, een veteranen hockey wedstrijd. Je zou denken dat je dan ten minste niet maken krijgt met opgefokte pubers waar de hormonen door het lijf gieren met alle gevolgen van dien, maar ook die oudere zogenaamd wijzere mannen kunnen er soms wat van. Sporten als middel om af te reageren vanwege de frustraties opgelopen tijdens de werkweek of in een huwelijk waar de sleur er wat ingeslopen is. Halverwege de eerste helft slaat zo’n opgefokt mannetje expres (maar wellicht zonder er bij na te denken) de hockeybal in frustratie hard en recht naar mij (en zo’n bal kan hard aankomen weten de hockeyers) nadat hij me luttele seconden ervoor ook verbaal al had aangepakt… Dan praten we dus over een deftige hockeyer he, niet over zo’n stukske voetballer zonder manieren… Frustraties en emoties kunnen soms hoog oplopen tijdens het sporten, wie je ook bent… welke sport je ook beoefent…
Maar hoe voorkom je dan dat zoiets bij jeugdspelers ontspoort? In de hoop dat ze later als volwassenen een dergelijk moment ook weten te herkennen om dan tijdig zelf op de rem te trappen. Alle campagnes voor respect op het sportveld ten spijt, net als alle regelwijzigingen en pleidooien voor zero tolerance, etc…. Er is maar 1 oplossing die echt effect heeft volgens mij: de aandacht van vader en moeder voor hun kind! Natuurlijk kunnen diverse andere zaken mee helpen bij het beheersbaar maken van frustratie, opgekropte emoties en spanningen op en naast het sportveld, maar het begint mijns inziens allemaal bij de opvoeding die je als ouder meegeeft aan je kind. En daarmee bedoel ik niet enkel het opleggen van jouw regels, waarden en normen aan je kinderen, maar vooral de aandacht die je besteed aan elk van je kinderen. Er zijn duizenden zaken die ik fout gedaan heb (en doe) in mijn leven, maar minstens op 1 vlak kan ik met veel trots in de spiegel kijken vind ik van mezelf en dat is de aandacht die ik aan mijn ondertussen volwassen kinderen gespendeerd heb… Ook als single parent met 3 kids die alledrie in een andere ploeg speelden maakte ik de tijd vrij om hen de aandacht te geven die zij nodig hadden om evenwichtig op te groeien. Ik was erbij en wist waar ze zaten….
Ook ik ben in dit trieste voorval van de doodgeschopte grensrechter natuurlijk niet meer dan zo’n typisch voorbeeld van iemand die niet exact op de hoogte is van de juiste ins & outs van dit ene drama en er toch zijn mening over heeft. Dat besef ik me ten volle maar toch durf ik te stellen dat het niet gebeurd zou zijn als de ouders van die paar jongens in dat voetbalploegje de keuze zouden gemaakt hebben in hun leven meer aandacht te spenderen aan hun kinderen. Ik durf, zonder verder enige kennis van zaken, te stellen dat het mij niet zou verbazen dat de ouders van die jeugdige criminelen nog niet eens een kwart van de vrijetijdsbesteding van hun zonen bijwoonden. Daar ging het mis… bij de ouders die kinderen op de wereld zetten en vervolgens zich weer voornamelijk met hun eigen leventje bezig houden en te weinig aandacht geven aan hun kinderen in die cruciale jeugdjaren tot ze als jonge en hopelijk evenwichtige volwassenen gevormd zijn. Die misschien ook nog wel eens kunnen ontsporen (we blijven allen menselijk) maar die dankzij de aandacht die ze destijds kregen van thuis uit weten wanneer er op de rem getrapt moet worden als de emoties het even overnemen…
Gedurende een jaartje of tien, vijftien, kon ik mijn schrijfkriebels kwijt op twee websites gelieerd aan mijn favoriete sport hockey. De eerste was de site die op een druilerige zondagochtend in elkaar geflanst had nadat ik Frontpage van Microsoft ontdekt had. Dat was in de jaren ’90, letterlijk en figuurlijk de vorige eeuw…
RAHC.be
Mijn hockeyclub, een tweede thuis voor mij en mijn kinderen na de scheiding, had nog geen eigen stek op het world wide web en daar zou ik verandering in brengen. Een domeinnaam (www.rahc.be) werd geregistreerd en na een dagje knutselen stond daar een eerste probeersel te pronken. Bescheiden qua design en inhoud want een pagina laden ging nog in tempo dat past bij de vorige eeuw. Als ik mijn schrijfsels wou opvrolijken met een foto, kon je bij de eerste klik een pot koffie opzetten (inderdaad, er was ook nog geen senseo, nespresso, etc…), even de hond buiten laten, je koppie koffie inschenken, blazen en genieten van de eerste slokjes om vervolgens nog eens blik te werpen op het scherm om te kijken of die al volledig geladen was. Kabel, adsl, wifi, 3G en 4G bestonden zelfs nog niet in de dromen van hun ontwikkelaars. We deden het nog met een modem à rato van 56 KB per seconde. Je zou er vandaag niet meer aan beginnen ;)
be-hockey.com
De website groeide met onze club en de statische website groeide door naar een zogenaamd forum, de opvolger van de bulletin boards uit de tijd voor het world wide web. Interactiviteit was het modewoord, laat je lezers actief mee participeren in het medium. En dat bracht me op het idee voor een tweede site… een voor alle hockeyliefhebbers in België: www.be-hockey.com zag het licht. De forum technologie waarbij de lezers van mijn hockeymening konden reageren met hun visie op de zaken werkte… soms…
De Belgische hockeyfamilie bestond nooit uit de grootste communicators en dat heb ik niet kunnen veranderen… “Vivons cachés, vivons heureux” is ook vandaag nog steeds de norm vrees ik. Toch heb ik wel wat kunnen betekenen met deze website in de evolutie die mijn sport meemaakte het laatste decennium meen ik te mogen stellen. Bepaalde wantoestanden konden openlijk worden aangeklaagd zonder dat de aanklagers et zwijgen kon worden opgelegd en wat goed ging kon ook eens bejubeld worden. Maar bovenal had ik er plezier in om bepaalde zaken in woorden te kunnen gieten, soms om iets te bewerkstelligen, soms gewoon om erover te kunnen praten. Daarnaast had ik in die periode mijn kids die alledrie hun eerste stapjes zetten op het toneel van het tophockey en als trotse vader had ik een podium om de omgeving waarin zij presteerden te becommentariëren en dat deed ik met veel plezier. Bijna tien jaar verder had ik het echter allemaal al wel eens gezegd en herhaald en werd het tijd voor mij om dat medium op te doeken. De clubsite loslaten is ondertussen ook een work in progress maar dat zal nog wel even nodig hebben…
E’pinions…
Een jaartje geleden hield ik dus op met mijn hockey blog en alhoewel ik even herviel in de afkickperiode is dat hoofdstuk nu voorlopig echt wel afgesloten. Echter de inkt vloeit waar het niet gaan kan en de kriebel om toch af en toe weer in de pen te kruipen is onweerstaanbaar. Dus ontstaat hier E’pinions… Opinions by Ernst als het ware… Op zich heb ik nog geen idee welke onderwerpen allemaal te berde zullen komen. Af en toe hockey ongetwijfeld, maar het zal zeker niet het enige zijn. Af en toe in het Nederlands/Vlaams en dan weer in het Engels, al naargelang de inspiratie en de goesting… We zien wel hoe het loopt…