E’pinions are the opinions from Ernst, blogging about people, sports & communication. Feel free to share should you agree/support or comment in case you have a different perspective. Hope you enjoy them ;)
I can’t help myself… Even though I would normally hate people dweeping with their favorite TV program or artist, I truly can’t help myself… I’m a big, really big fan of The Voice UK ! I got introduced to this TV format when a friend of my kids joined in for the Flemish version of this Dutch TV show. He did a great blind audition (“I need a dollar”) and had another friend of him who also surprised me with a truly quality performance and I started following the show…
By coincidence I found out there also was a version of the same show for our French speaking part of Belgium. It almost cured me immediately… In Dutch we have a saying that sums it up quite nicely : “It was toe curling bad“. Granted it sounds strange in English but it’s an accurate description of the feeling when watching “The Voice Belgique”. It made me curious if the format was any good or equally bad (beyond funny even) in other countries. And that’s when lightning struck… I stumbled upon The Voice UK and got hooked ! The coaches were amusing and the singers amazing from time to time. So when the second edition started earlier this year on BBC 1 I was behind the TV. The very first artist immediately made sure I was addicted. Good marketing had the producers pick the amazing Ash Morgan as the artist to kick of the new season. Not exactly the kind of guy you would pick for an idol at first sight but when he opened his singing hole… Wow!
To be honest I was a bit dissapointed later on by the battles. Last year they had some amazing duets, not so much this year. However last week we started the next round, the knockouts… and I’m hooked again ! So without further ado… I present you with my playlist on YouTube with my favorites from The Voice UK 2012 & 2013… Enjoy ! :)
Osaka, the newest brand shaking things up in the hockey market, wrote it on it’s new T-shirt line “If #hockey was easy, they’d call it football” . A bold statement some might say. But most likely you’ll support it if you have experienced hockey… However the latest change in rules, the so called “own goal” rule undermines this IMHO…
I think all of us in the hockey family would agree the recent rule changes have made our sport more exciting, both for players and supporters. It is one of the distinct advantages our sport can be proud of. The ability to reinvent ourselves step by step, little by little. Keeping up with the fast-paced world. A feature so cruelly lacking in the world’s most popular sport football… Some of these rule changes that had a major impact on our sport were:
The cancellation of the off-side rule, allowing teams a choice between playing more compact or spread out and a greater variety in tactics.
The introduction of substitutions without limitations to add even more energy to the game.
The self pass allowing for even more speed and less interruptions.
However not all rule changes were equally well received. The reception of the high ball, although not that complicated, is not being judged consistently by referees already in trouble of following a high speed game. And therefore is not only frustrating for the players but hard to follow even for the experienced hockey supporters. But by far the most disputed rule change is the one from the “own goal rule”. It has always been a crucial part of our game that a touch within the “circle” by an attacker is mandatory to count the goal. The new so-called “own goal” rule changed that fact to the ball needing to be touched in the circle, it doesn’t matter anymore if this is an attacker or a defender. A small change maybe but it makes a big difference on the pitch.
A reason often stated in favor of the new rule, allowing for own goals, is that it would make it easier for spectators not used to the sport to understand the game.
The major reason against would be it making the sport more dangerous again. Another and somewhat disputed rule change from some years ago intended to prevent free hits near the circle to be hit very hard directly into the circle towards a group of players hoping for a touch. They even created new markings on our pitch for this (the dotted line 5 meter from each circle) so free hits would not be drilled in anymore. Main reason for this was making it less dangerous. The own goal rule has exactly the opposite effect. From almost every game situation it is an invitation to fierce hits into the circle, preferably aimed at a group of players and as hard as you can hoping for a bad control from whomever, deflecting the ball into the net at lightning speed. No one will dispute it creates dangerous situations…
I understand the need to make our sport more “media-friendly” and am not opposed to sometimes trying out something new, even if it’s seem to change the essence of our sport at first glance. However… once it is clear it is not a good rule it should be back to normal as soon as possible. I have not met a top coach who agrees this own goal rule is a good one and as for the players themselves? Well nothing illustrates it better than this one tweet from a recognized top player (5 times best player of the world) :
Not all changes work out for the best. If people from outside of hockey don’t understand the simple rule that a ball has to be touched by an attacker in the circle to score a goal… well frankly that’s their problem. I have never understood the game of cricket and still it’s thriving in the world. Golf is a game full of quaint little rules but still one of he fastest growing sports all over the world. If you’re interested in our fast paced game, well make the effort and learn some of the basics to enjoy the game.
Back to normal : “Kill the own goal rule! Please!”
Are our sport officials doing what it takes to preserve our sport on the highest podium of all, The Olympics? Or is their focus too much on other matters? Probably also important to our sport, but I don’t think anyone will argue the fact that further developing our sport on a global scale to keep its place in the Olympic family should be on top of their priority list…
More or less a month ago I felt the urge to put some of my random thoughts in writing about the future of my sport, field hockey. The first article was “The future of hockey” and I followed it up by an open letter to the FIH & EHF. As all bloggers and wannabe writers I of course have the need to be read and heard… and applauded ;) Hey, I’m human… However I was not as naive to think I would get an actual answer from the federation presidents I addressed with my open letter. I got some fans, some (international) players, some coaches, some club presidents and actually also some presidents of national federations to acknowledge the ideas in these articles. But you’ve guessed it… no answer from the people I actually wrote it to… no suprise there.
Last weekend the hockey community enjoyed once more the EHL, freezing their ass of in Amsterdam or warm & cosy behind the computer or TV at home or… even on the move the nice new EHL app gave us the possibility to enjoy the live streaming images from the Wagener Stadium. The people from Pro Sport and the EHF helped change the hockey sport for the better when they introduced their EHL 5 years ago. I was fortunate to be the organizer of the very first EHL at my club Antwerp (together with the dutch club HGC) and immediately became a big fan of their innovations. As you would expect not all of the aspirations for the EHL from those early days came true, the economic crisis struck hard when it was to time to harvest the potential sponsors to help fulfill the dreams they had at the start. But you’ve got to admire and respect those people at Pro Sport and especially the ABN Amro for sticking with it and continue to build the brand of the EHL and hockey. They might not have scored the biggest crowds for all matches, nor the other sponsors (yet) to help build the sport. But they’ve brought us a new standard of TV images promoting our sport and several innovations in the rules of the game that truly have added value to our sport and you have to applaud that…
Another recent and very welcome additional event for our hockey sport has been the recent HIL (Hockey India League) which has brought his own innovations to the sport and has immensely been appreciated by the international top players, the Indian sponsors, media and public. However I do not see any benefit in wanting to integrate both these wonderful initiatives as read in the press recently. The HIL is different from the EHL and that should not change because India is different from Europe and it has the potential to help revive Indian (and Asian) hockey to new standards and help them regain their position among the top in the world.
Which of course would also be beneficial for our sport on a global scale… Important to help keep our sport on the agenda for the Olympics. Because we must not neglect the warning that has been given recently by the IOC about the Olympic status of our sport. We might have been a big hit as a sport at the London Olympics last year, but this was not the case in Beijing or Athens and most likely hockey will not draw the biggest crowds to the Rio stadiums either.
To keep our Olympic status the international federation (FIH) has to focus on two issues that are hurting us at the moment :
We need hockey representation within the IOC, which has been lost when Mr Negre took over the FIH presidency from IOC member Mrs Van Breda Vriesman.
We need to focus on (re)developping our sport on a top and (!) grassroot level in important countries such as France, Spain, Brazil, USA, India, Pakistan, Japan, China, etcetera…
In the developped countries (in hockey terms) the focus should be on broadening the basis of our sport, with good infrastructure, better youth academies and a strong focus on further developping both recreational and top hockey. It is not a necessity to become a competitor for a sport such as football, but we do need to grow in numbers as a family friendly sport where respect is not just a catchphrase in marketing but seen and lived on and alongside the hockeypitches all over the world. That will attract the corporate sponsors we need to help improve our sport every year.
We can only assume (or maybe hope is a better word) our officials in national and especially international federations are working along these lines but to be honest I think it is a bit alarming we see so little evidence of this. In governement politics – somewhat related or similar to sport politics I would guess – one of the hottest items at the moment is “open data“. I do think we need some of that from our federations as well to help us understand in which direction our sport is growing, what is being done and what could be our contribution…
Maybe with the newest shareholder of the EHL, Infostrada Sports Group, they could get some (data & communication) expertise in house for such an “open data” project. Because frankly I am worried when I (as an engaged hockey supporter) once again see & hear tales about these ideas for a new global club competition from the officials. We do not need such a competition! It will not attract new hockeysupporters nor players nor sponsors that last and really contribute to the development of our sport. And in my humble opinion it will even be damaging for our sport because it takes the focus away from those things that do need to be done : development of our sport in those countries that can make a difference (both developped and developping countries with regards to hockey) through infrastructure and improving tophockey to stimulate recreational hockey!
So my message to the FIH and other relevant officials is please do continue developping the World League, but please forget about this global competition for clubs and focus on getting our IOC representative back and on developping hockey in key countries on every continent. And maybe invest some more attention towards open data (and communication) to reassure (or at least inform) us about the direction our officials are taking our sport… because I’m not reassured by some kind words from the parting IOC president Rogge about our sport. I think we need to do what needs to be done to make sure our sport is never doubted again to be a deserving member of the international family of sports.
Ik beschouwde me zelf nooit als het type fan van programma’s als The Voice. Maar toen vorig jaar bleek dat er in de eerste Vlaamse versie een zekere Tanguy meedeed, keek ik af en toe en zijn succes sleepte me als het ware mee en ik werd alsnog een fan. Tanguy speelde vroeger in het hockeyteam van mijn jongste zoon en kruiste dus iedere week mijn pad in zijn jonge prepuberale en puberale jaren. Zijn “I need a dollar” raakte niet alleen bij mij een snaar want hij mocht verder, maar ook enkele andere ontluikende talenten in datzelfde programma wisten mij te verrassen. Het tweede seizoen van The Voice van Vlaanderen bracht weer iemand uit onze omgeving, Kaat, waardoor mijn dochter het als vriendin van ook eens achter de schermen mocht meemaken tijdens de battles. Tussendoor had ik via YouTube ook eens gekeken naar The Voice uit andere landen. Sommige tenenkrullend slecht, andere verrassend goed.
Het eerste seizoen van The Voice UK wist mij het meeste te raken met artiesten als Vince Kidd, Becky Hill, Jaz Ellington of Tyler James… Waaraan het ligt weet ik niet maar dat land brengt uitzonderlijke zangers en muzikaal talent voort en de Engelse versie heeft ook verreweg de leukste “coaches” met mooie TV momenten als resultaat.
Dus toen afgelopen zaterdag het tweede seizoen van The Voice UK begon wou ik dat niet missen. Met een staaltje goede marketing erachter was de allereerste wannabe zanger van het nieuwe seizoen direct raak. Welshman Ash Morgan is zo’n typisch voorbeeld die enkel in deze formule zijn kans krijgt. Hij ziet er niet uit maar heeft een stem (en een lijf) als een klok, een goed hart en humor… en vanaf de eerste kandidaat ben ik verkocht. Maar ook de rest van die eerste show wist mijn verwachtingen feilloos in te lossen! Wat te denken van de enigszins aparte Katie Benbow of de blinde Ierse engel Andrea Begly…
Check it out !
PS: Ben je nieuwsgierig naar die andere namen die ik hierboven noemde, klik dan telkens op hun respectievelijke naam en je ziet een van hun uitvoeringen.
Voetbal is en blijft voor mij een aparte sport… met veel pro’s & veel, heel veel contra’s. Ik erger me aan een haast onuitroeibaar conservatisme bij de bestuurders, domme regels die nooit in vraag gesteld mogen worden, de traagheid van het spel, het gebrek aan tactisch inzicht, gebrek aan respect voor de eigen spelregels, de comedia del’arte en zo kan ik nog wel even doorgaan. Soms bewijst een uitzonderlijke wedstrijd of speler mijn ongelijk, zo kon ik eerder deze week weer ouderwets genieten van Barcelona en Messi.
Maar wat mij toch iedere keer weer blijft aantrekken in deze sport is de beleving op de tribunes tussen al die andere halfgare supporters. De ambiance in zo’n stadion is uniek! Komt daar nog bovenop dat ik het geluk heb te wonen in de mooiste stad van de wereld, ‘t Stad of Antwârpe zoals de onsterfelijke Stangers het bezongen. Bij mijn geboorte in het Hollandse Hilversum kreeg ik Ajax-genen mee en had ik het geluk dat mijn eerste voetbalherinneringen ingekleurd werden door het fenomeen Johan Cruijff. Maar als jonge snaak verhuisde ik met mijn ouders naar het centrum van de wereld – Antwerpen – en mijn vaders eerste kantoor lag op een steenworp van de Bosuil. Onder leiding van de legendarische Guy Thys speelde Antwerp toen aan de top van het vaderlandse voetbal en ik zag die spelers net buiten het stadium voorbij joggen en was verkocht: Antwerp was mijn nieuwe club en is dat vandaag de dag nog.
Voetbal, zoals de meeste sporten, leeft ook op bij de gratie van tegenstander. Ajax heeft Feyenoord, Antwerp heeft Beerschot. Maar Ajax en Feyenoord hebben het geluk gehad dat ze beide heel hun bestaan elkaar konden bekampen op het hoogste niveau. Een luxe die zowel de ratten van Beerschot als de rood-witte honden al lang niet meer kennen… en dan verwatert een en ander en sluipt het verval er in. Slecht bestuur heeft hier ook bij geholpen vanzelfsprekend… Zelfs de grootste Antwerpse smoel moet vandaag bekennen dat het niet meer is “gelijk het was”… Beerschot staat vandaag op het randje van een tweede faillisement en hoe Antwerp er in geslaagd is om dat steeds/nog te vermijden mag gerust een mirakel genoemd worden.
Alhoewel de meest rabiate supporters het zullen blijven ontkennen lijkt het er op dat de slimme keuze is 1 club te maken van beide Antwerpse bastions en de nieuwe “vijand” buiten onze Stad te zoeken. Een verenigd in plaats van het huidige verdeelde voetbalfront in Antwerpen moet in staat zijn niet alleen nationaal maar ook internationaal hoge toppen te scheren en eindelijk een echte grote sponsor te verleiden tot een structureel lange termijn project. Liefst natuurlijk een sponsor met Antwerpse roots, denk aan de Port of Antwerp of de diamantsector bijvoorbeeld…
Natuurlijk zal het pijn doen een deel van het verleden los te moeten laten bij een fusie, natuurlijk zullen er gevoelige keuzes gemaakt moeten worden en waarschijnlijk zal een deel zich er nooit mee kunnen verzoenen. Toch lijkt het er meer en meer op dat het de enige juiste keuze is wil het voetbal als topsport in onze Stad niet alleen overleven maar ook weer hoge toppen scheren… Een leuk initiatief werd recent gelanceerd door een van mijn vrienden waarbij een poging ondernomen wordt elementen van beide clubs mee te nemen: het stamnummer 1 en de Antwerpse kleuren rood & wit vanuit Deurne noord, de beer en het nieuwe stadion op ‘t Zuid voor die van ‘t Kiel. Ik heb geen idee of zijn idee van de Antwerp Bears (www.antwerpbears.be) een kans van slagen heeft, noch kan ik iets zinnigs vertellen over toekomstperspectieven van eventuele andere fusie projecten. Maar het lijk me wel overduidelijk en in de sterren geschreven dat er iets zal moeten gebeuren om het tij te keren. Wie staat er op?
De man waar ik het nu over heb, Don Tapscott, was voor mij een nobele onbekende maar is een bekende “futurist” . Wat mij vooral raakte was zijn positieve/constructieve blik op alles rondom ons, verfrissend… Misschien is zijn presentatie “Four principles for the open world” die in de vroege zomer van 2012 werd opgenomen voor de meer fanatieke TED volgers al langer bekend, maar ik ontdekte hem pas recent.
Het nieuwe tijdperk van “Networked Intelligence”
In een notendop samengevat komt het er op neer dat hij na de Industriële Revolutie nu opnieuw een revolutionaire wending in onze samenleving ziet voorbijkomen. Wij beleven nu de start van het tijdperk van “Networked Intelligence” en… hij ziet het als een zeer beloftevol tijdperk met veel enthousiasme tegemoet. Dat constructieve positieve denken doet me goed, eerlijk gezegd, in deze barre tijden ;-)
Zijn 4 basis principes voor een Open Wereld zijn:
Collaboration – samenwerking
Transparancy – transparantie
Sharing – delen
Empowerment – het autonoom maken, de macht geven zelfstandig tot keuzes te komen en deze ook na te leven…
Bekijk en beluister vooral zijn presentatie hieronder (je kan ook ondertitels in de taal van je keuze aanzetten desgewenst):
[ted id=1492]
Misschien zegt het jou helemaal niets maar mij wist hij dus te raken met zijn presentatie en gedachtengang. En ik trek het dan ook graag door naar mijn leefwereld…
Enkele citaten die ik er zou willen uitlichten:
“To me, this is not an information age. It’s an age of networked intelligence, it’s an age of vast promise.”
“You think that social media is about hooking up online? For these kids [in the Tunisian Revolution], it was a military tool to defend unarmed people from murderers…. a tool of self defence”
“Institutions are becoming naked, and if you’re going to be naked … fitness is no longer optional. If you’re going to be naked, you better get buff.”
“Leadership… but not one leader!”
“The arc of history is a positive one and it is towards openness”
Maar het belangrijkste wat ik er van wil onthouden zijn dus die 4 basis principes.
1. Collaboration – samenwerking
Talent vind je al lang niet meer enkel binnen je eigen organisatie. Je vindt het ook erbuiten en eigenlijk overal in de gehele wereld. Dus hou op met er naar te handelen alsof je het talent kunt vasthouden in je eigen organisatie. Co-creatie van de tools die je nodig het, samen met je klanten, met je partners en waarom niet met je concullegae is snel een van de krachtigste vormen van samenwerking aan het worden. Al dan niet tijdelijke, virtuele organisaties met specialisten vanuit de hele wereld en wellicht ook buiten je traditionele sector, met behulp van social networking en aanverwante technieken worden meer en meer gemeengoed. Misschien moet je stappen met babysteps om te wennen aan het concept maar organisaties die “collaboration” niet opnemen in hun DNA zijn, als dinosaurussen, ten dode opgeschreven…
2. Transparancy – transparantie
Zijn citaat – “Institutions are becoming naked, and if you’re going to be naked … fitness is no longer optional. If you’re going to be naked, you better get buff.” – geeft krachtig weer waarom transparantie de meest essentiële voorwaarde is in een open wereld. Vertrouwen in de mensen met wie je samenwerkt is kritisch, maar moet ook volledig zijn om er het maximale uit te kunnen halen voor alle betrokkenen. Want of je het nu wilt of niet, de wereld wordt elke seconde meer en meer transparant. Integriteit, naast de waarde van je product of dienst, wordt meer en meer cruciaal want zonder integriteit geen vertrouwen… en zonder vertrouwen geen toekomst!
3. Share – delen
Deze reden is ook een zeer krachtige en bijvoorbeeld de reden dat IMHO de hype van Apple niet lang meer te gaan heeft ondanks hun kwaliteiten. Gesloten systemen zijn van het verleden. Maar hij ziet dergelijk voorbeelden ook in de life sciences industrie en bijvoorbeeld de muziek industrie. Vind de manier om te delen door verder te kijken dan korte termijn succesjes en gewin en de oogst zal veelbelovend zijn. Er zal op een geheel nieuwe manier omgegaan moeten worden met het concept “intellectual property”… voor velen vandaag de dag nog steeds de Heilige Graal. Ik weet niet of het zo snel zal gaan als Tapscott voorspelt (voor eind 2013) maar de bal is aan het rollen en ik zie niet in hoe dit kan worden stopgezet. Met de open source revolutie in de software wereld als voorbeeld… Maar de boodschap is dus duidelijk, zoek niet naar de juridische oplossing om je belangen te vrijwaren, zoek naar het gemeenschappelijk belang dat je groei zal brengen…
4. Empowerment – het delen van de macht
De toenemende vrijheid van informatie (transparantie & delen – weet je nog wel) verandert de hele maatschappij. Vrijheid is de drijfveer voor de open wereld waar we naartoe evolueren. Informatie is macht was en is het credo van het oude tijdperk, maar die informatie komt meer en meer vrij ter beschikking van een heleboel geëngageerde mensen. Tapscott’s visie op dit laatste element zal onze gekende organisatievormen voor bedrijven en instituten drastisch veranderen. Hij verwijst naar het voorbeeld van een variatie op “zwermen” spreeuwen, “murmurations” zoals hij ze noemt als een mogelijke krachtig nieuw model van samenwerking, waar leiderschap wel aanwezig is maar niet in de vorm van 1 leider… Een boeiende gedachte die langzaamaan – maar sneller dan we vermoeden – vorm zal krijgen…
Vertrouwen
Ook de gekende HR patronen zullen zich moeten gaan aanpassen aan een nieuwe wereld waarbij de overkoepelende geïntegreerde HR strategie opnieuw zal moeten leren vormgeven aan de klassieke instroom, doorstroom en uitstroom elementen die vorm geven aan het HR beleid van je bedrijf, instituut of andere vorm van organisatie.
Het worden boeiende tijden zo gauw het vertrouwen in elkaar weer een beetje opleeft…
Performance Art is zo’n kunstvorm waar ik het fijne nooit van begrepen heb… ‘t Zal wel aan mij liggen. Toch werd ik vandaag geraakt, de romantische ziel in mij dan toch, door een kort filmpje dat op facebook voorbijkwam over zo’n sessie in 2010 in het Museum of Modern Art.
In “The Artist Is Present” zit een zekere Marina Abramovic telkens een minuut tegenover een onbekende museumbezoeker en deelt ze een minuut van stilte met hem of haar. Dan, totaal onverwacht, verschijnt een zekere Ulay in die stoel tegenover haar. Met deze man deelde ze haar leven in de jaren ’70 en toen hun relatie ten einde liep namen ze op een artistieke manier van elkaar afscheid door elk van een andere kant op de Chinese Muur naar elkaar toe te wandelen voor een laatste omhelzing bij hun ontmoeting in het midden om elkaar daarna nooit meer te zien…
Tot, tientallen jaren later, Ulay dus plots en onverwacht tegenover haar zit… in stilte… Mooi…
We all love our hockey and are grateful we are a sport that is not stifled by conservatism and power-games by those chosen to guide our sport. The modest reinventing of our game with changes in rules (no more off-side, interchange, self-pass,…) these last years have been very beneficial. The World League taking over from the Champions Trophy & Challenge is also opening up the sport to more countries. The benefits from this will take a couple of years to become visible, but opening up our sport to more countries and helping them to raise the level is a good thing. However we should not forget to take care of the foundation of our sport…at least for us in Europe: the national club competition…
The international calendar is difficult to reconcile with all national calendars, in Europe and elsewhere… But we do believe – and this is probably not really news to you – we would all benefit from a more strictly managed calendar for both international and national competitions. We suggest 4 periods of 3 months each, alternatively concentrating on national club hockey and international hockey for national teams. September – November for (inter)national club championships, December – February for national teams, March – May again for the clubs and June – August again for international hockey. Also the rumors about a global club competition worry us, we do not think this fits into the calendar.
We would like to share our thoughts about this with you…
Basic principles :
National club competitions with 10 teams, home & away games, play off with semi finals home & away and a 1 game final = 21 games from September-November and March-May
European club competition EHL: 2 weekends in October, Easter weekend, final weekend in June
World League for national teams in December, February and June, which should be limited to 3 rounds instead of 4
Continental championships, World Cup and Olympics in February or July and August for national teams
Special competition for professional players in India (HIL) : January -early February (4 week tournament)
This means clubs will have the month of August to prepare for the competition, some of the preparation without their international players so at least the last weekend of August should be without international games. The national federations can schedule 9 game weekends for the first round of their competition between September and the end of November, so 9 games in 13 weeks. Should national federations prefer 12 teams in their top division instead of 10, it could still be done with some double weekends.
December will offer national teams the possibility to schedule camps or participate in the first round of the World League. January is also for the national teams to organize their camps but also for the HIL competition, important not only for the development of hockey in their potential biggest market India but also for the stars of the game, to allow these professionals of the game to make some money to get them through the year. February again for the national teams and the second round of the World League as well as for the preparation of the clubs for the second round of their competition.
The club competition resumes in March until the end of May (13 weeks) with 9 games followed by the semi finals of the play off ( home & away games at Saturday & Sunday) and the final weekend with a one-game final. In between the Easter weekend can be used for the EHL. After the national finals the EHL final can be played early June.
The national competition can again be followed by 3 months of international hockey for the national teams with the World League third and final round in June and the continental championships and/or World Cup or Olympics in July and August.
The benefit of strictly adhering to these 4 quarters of 3 months, alternating club hockey and international hockey are obvious… All concerned know what to expect when planning their competition, camps and tournaments and interference between club and international hockey is kept to a minimum. We think all will benefit from such a strict and clear calendar, which could be something like the one below!
Best regards,
Ernst Baart & Jorge Dabanch
P.S. : Example of international calendar starting after World Cup 2014:
2014
2015
2016
2017
2018
2019
2020
jan
HIL
HIL / WL1
HIL
HIL / WL1
HIL
HIL / WL1
HIL
feb
CC / WL1
WL3
CC / WL1
WL3
CC / WL1
WL3
mar
apr
may
jun
WC
WL2
WL4
WL2
WL4
WL2
WL4
jul
CC
CC
CC
aug
CC
OL
CC
WC
CC
OL
sep
oct
nov
dec
WL1
WL3
WL1
WL3
WL1
WL3
WL1
WL1 = World League 1 for countries ranked 17 or lower
WL2 = World League 2 for 24 countries (16 qualified from WL1 & countries ranked 9-16)
WL3 = World League 3 for 16 countries (8 qualified from WL2 & countries ranked 1-8) and qualifying for either Olympics or World Cup
WL4 = World League 4 for 8 countries (qualified from WL3)
HIL = Hockey India League
CC = Continental Championship (Africa, Asia, Europe, Oceania, Pan-America), winner qualifying for Olympics or World Cup
OL = Olympics
WC = World Cup
About the authors… Ernst Baart has been following international hockey for several years, both as a blogger, a (former) club administrator for a top club in Belgium and a parent of talented hockey players/coaches. Jorge Dabanch is an international coach from Argentina who has worked for top clubs in Argentina, Spain, Holland and Belgium.
Through the most recent phenomenon in international hockey, the HIL or Hockey India League, we once again were confronted with the diversity of the world and of course also the world of sports. And while the echo of the Indian fireworks at the HIL finals could still be heard the IOC almost cut our sport from its most prestigious podium, the Olympics. Reasons for almost being cut were , as heard through the grapevine, the image of being a sport of the Commonwealth nations but not anywhere else… Strange reasoning if that were the case. Germany, The Netherlands, Spain, Argentina, Korea are, to name but a few well performing hockeycountries at international level, not any part of the Commonwealth. Champions have come from all continents in recent history. However we must not be blind to the fact that we’re not exactly part of the major sports on a global scale and so there is still a lot of work ahead for the FIH…
The differences between hockey in different continents
In Europe, or at least several western European countries, we are blessed with the concept of clubs, family oriented clubs, and the competition that goes with it. Most of us don’t even realize how lucky we are to have such a set up. Not only does it help getting more people involved in sports, it adds a valuable element to our social life and to the education of our kids through the feeling of an extended family for those sports who manage to create this extra. But even as close to home as the western European countries we see a lot of differences in the way these clubs are managed, with a strong family focus in countries such as the Netherlands, Belgium and Germany and a different approach for example in Spain or the UK and most Commonwealth countries.
In other parts of the world the entire concept of a club (with teams for young and old, men and women and entire families participating in club life) is unknown. In India for example, as most if not all Asian countries, clubs for sports do not exist. Indian hockey doesn’t have a club competition, it has the tradition of sports at school and it has teams playing for their company or other employer (army, postal services, police, …). And these teams meet in tournaments, not in competitions that last for several months during a year. Lots of reasons exist for these differences, besides obvious cultural differences, distance is often a reason. But another very important reason is infrastructure… The choice for waterbased pitches as the international standard has not made it easier to develop our sport of hockey globally. Water is an issue in most parts of the world, we tend to forget that over here…
No easy task
So promoting our game to become a truly global sport, and thus ensuring its Olympic future, is no easy task… The FIH has some committees & “developpers” in place for each continent, however I’m not sure what they’re doing and if any of it is paying off. But that might be because I live in a country which is doing just fine already and doesn’t really need the attention of these “developpers”. The only efforts that do reach us are those directly related to topsport development by the FIH top, because these make more interesting newsitems to the press obviously. Although at first I wasn’t very enthusiastic about their choice to build the World League at the cost of the Champions Trophy and the Champions Challenge, they might be on the right track there anyway. Engaging more countries than in previous formats…
I do think sport is an exception to the rule that “bottom up” is usually the best way to build whatever you want to achieve. In sports I think the “top down” approach is more likely to succeed. Meaning you start building teams to compete at the international level, because those playing sports are competitive by nature and want to have something to aim for. If not for themselves then for their sons and daughters… However it seems to me all these efforts would go to waste if at the same time you do not facilitate at the grassroots level, especially in youth… Allthough I’m a firm believer in our European club life I do respect other cultures, other countries, having a different take on things, different customs. So there is most likely not just one way to get where we want our sport to grow.
What to do…
I’m a bit concerned by the latest rumours about a World League for clubs (next to the one already in existance for countries) they (= FIH) seem to be planning…. I do not believe it will contribute to the global development of our sport, maybe even quite the contrary. Firstly I do not see what teams from for example the Asia-Pacific continents (India, Pakistan, Korea, Australia…) would participate in such an event, nor from the USA or other countries from the American continent (except for Argentina). They do not have the club structure we have in Europe but the top level of our sport is being played in short tournaments with specially composed teams, such as the AHL (Australian Hockey League) in the very competitive Australia or the recent HIL (Hockey India League) in India. But most of the important players in these leagues are also attached to the important European clubs and how to solve in which team they would play in such a World League for clubs? The HIL, but also the AHL in Australia and the EHL in Europe are wonderful events, contributing largely to our sport, but I do not see any added value to a global club competion of any sort. It is not without reason I think this kind of event does not exist in any of the major team sports.
However I do think, whatever the structure of the sports in each country, the FIH should be facilitating the developing countries, firstly with regards to infrastructure and maybe put some pressure on finding the alternative to waterbased pitches. Secondly the development of national teams in smaller hockey countries, in all age categories and for both sexes, and thirdly in the ongoing development of good youth academies offering the possibility to learn the sport at an early age and throughout most of the year. That’s why I was very happy to hear the winner of the very first HIL, the Ranchi Rhinos are also setting up a new youth academy in their region. Whether these youth academies are based at clubs, schools or companies is less relevant. Important is they will offer the possibility to develop the practice of the game for at least 6 to 9 months during the year. In geographically smaller countries these would lead to national competitions (among clubs, or schools, or companies…), in larger countries where travel would prevent such a competition it would lead to regional competitions and for example one shorter national event (such as the AHL in Australia) for a select few that did well in the regionals.
Infrastructure, national teams, youth academies…. In my opinion that’s where the FIH should focus, that’s where the money should go!
Belgen en teamsport… Ik kan me toch niet van de indruk ontdoen dat het toch een beetje een verstandshuwelijk blijft. ‘t Is niet dat het niet werkt, maar de passie is toch ver te zoeken…
Enkele weken geleden werden de Red Lions, de Belgische nationale hockeyploeg bij de heren, de ploeg van het jaar op het jaarlijkse sportgala. Voor de eerste keer dat mijn sport, hockey, in de prijzen valt in mijn tweede vaderland. Een belangrijk verschil met het vergelijkbare sportgala in Nederland is het merkwaardige feit dat in België de prijzen worden verkozen door de zogenaamde vakjournalisten waar dit in Nederland gebeurd door de collega sporters. Vraag iedere topsporter waar ze meer waarde aan zouden hechten….
Maar teamsport is altijd al het ondergeschoven kindje geweest in België. Nog nooit werd bij mijn weten in een volwaardige teamsport door een Belgisch team het allerhoogste bereikt. Nog nooit Olympisch goud, nog nooit een WK titel of zelfs amper hier en daar misschien in een ver verleden een EK titel… Bij de jeugd wordt de laatste jaren enige progressie geboekt met onder andere enkele Europese titels in het hockey bij de jongens. Ook dit jaar was een vijfde plek op de Olympische Spelen voldoende om met ruime voorsprong de beste sportploeg in België te zijn. Niet dat ik hier geen respect voor heb, integendeel… De vooruitgang die het Belgische herenhockey heeft gemaakt sinds 2004 is meer dan respectabel en daar doe ik mijn hoedje voor af. Visie & passie zijn echter de elementen die ontbreken opdat België zich ook in teamverband een topsportland kan noemen!